Reizen naar Antarctica – de ultieme ervaring

Reizen naar Antarctica – de ultieme ervaring is geschreven door Jakob Lina Jensen.

Waarom naar Antarctica reizen?

Sinds ik heel klein was, droom ik ervan om op reis te gaan naar Antarctica; dit machtige bevroren continent dat tot voor kort volkomen ontoegankelijk was voor gewone mensen.

In 2010 bezocht ik het continent voor het eerst. In verband met mijn grote rondreis Zuid-Amerika in 2016-17 kreeg ik de kans om: bezoek Antarctica voor de tweede keer.

Dit is het verslag van de reis, die begon met een passage van Kaap Hoorn over de Drake Passage – de angst voor alle zeilers – naar het puntje van het continent, het Antarctisch Schiereiland.

We naderen het witte continent

We hadden eigenlijk een hele zeedag in zicht gekregen, maar Drakestrædet heeft zichzelf op zijn best laten zien, dus al midden op de dag 30 december 2016 krijgen we een landoverzicht van het witte continent.

Aan beide kanten komt steeds meer land. We varen richting Gerlachestrædet met Brabant Island aan bakboord en het grote Anvers Island aan stuurboord.

Uit de naamgeving hier blijkt duidelijk dat Adrian de Gerlache hier was op zijn beroemde Belgica-expeditie in 1897-99, waar ze vastzaten in het ijs en als eerste een Antarctische winter meemaakten.

Het landschap is al erg mooi en het weer is absoluut perfect met hoge blauwe luchten en zon. Het ijs glinstert in de kleuren wit en blauw. Het lijkt mij dat er meer aan de hand is dan de eerste keer dat ik hier was, maar misschien herinner ik me het verkeerd.

Het duurt lang om rond Anvers Island te lopen. We slaan rechtsaf Gerlachestrædet in en ik ben blij als de kapitein aankondigt dat we het Neumayer-kanaal afgaan, het podium voor de mooiste reisdag van mijn leven in 2010.

Het weer is vandaag net zo goed, dus ik heb er zin in. Al onderweg zijn er fantastische ijsbergen. We zien pinguïns zwemmen, bultruggen spetteren en duiken en luipaarden en krabbenetende zeehonden zich koesteren op ijsschotsen. Alles wat een reis naar Antarctica te bieden heeft, nog voordat we echt begonnen zijn.

Antwerpen Island

Het water is spiegelglanzend en de ijsbergen worden weerspiegeld met een schoonheid die alleen hier te vinden is. ik ben geweest in Groenland sinds de laatste, en er is geen twijfel over mogelijk: Antarctica IS nog mooier. Ik ben weer verliefd op dit witte ongerepte continent.

We beginnen een glimp op te vangen van de ingang van het Neumayer Channel. Het wordt een even mooie en adembenemende dag als in 2010, en ik sta bijna met mijn hoofd in het water voor de boeg, op zoek naar ijs en dieren in het wild. Hier zijn er genoeg.

We spotten zeehonden en walvissen en ook zwemmende pinguïns. De bergwanden zijn groen door koperafzettingen en de kliffen zijn behoorlijk steil. Het kanaal is bovendien diep, enkele honderden meters, waardoor er geen gevaar bestaat dat het aan de grond loopt. Het is weer een enorme ervaring en ik ben blij. Zo hoort een reis naar Antarctica te zijn.

We varen weer langs de oude Engelse basis Port Lockroy, die tegenwoordig dienst doet als toeristische attractie en postkantoor, en dan staan ​​we in open water.

De kapitein wil voor het vallen van de avond uit het ijs, dus zetten we koers naar het zuiden van Anvers Island. Het was een geweldige dag met zoveel van wat Antarctica te bieden heeft en zoals hij zegt, we waren nog niet eens voorbestemd om op Antarctica te zijn. We kunnen alleen maar uitkijken naar de komende dagen.

De volgende dag is de laatste in 2016. We zijn om 6.00 uur op het Amerikaanse Palmer Station. Het is ook een mooie wandeling door de Gerlachestraat van west naar oost. Hier zijn vanmorgen verschillende bultruggen die zowel spuiten als duiken.

Binnenkomst op het vasteland van Antarctica

Iets voor acht uur zijn we klaar om het Lemaire Channel op te varen, het meest zuidelijke dat we op deze tocht komen. Ik heb er naar uitgekeken, want hier hadden we de laatste keer dat ik hier was slecht weer.

Het is twijfelachtig of we er door kunnen komen vanwege het ijs, maar de kapitein wil het proberen. Ik zit al ruim voordat ik het smalle kanaal inga op mijn plaats in de boeg.

Er beginnen al hoge bergen aan de haven en de ijslaag wordt dikker met zowel ijsblokjes als plaatijs. Er zijn zeehonden - zowel luipaard- als krabetende zeehonden - die zonnebaden op een aantal van de vlokken, en we krijgen een aantal goede foto's vrij dichtbij.

Bruine jagers duiken richting het water, en de natuur in het algemeen behoort tot de beste die een reis naar Antarctica te bieden heeft. Pinguïns schieten als projectielen door het water, Antarctische sterns vliegen in de wind, en havet ligt stil, terwijl de met zwart ijs bedekte bergen perfect weerkaatsen in het heldere water. Nergens ter wereld wordt het mooier.

Twee grillige kliffen markeren de ingang van Lemaire, dat het Antarctische vasteland afsnijdt van Booth Island. Varen is geen probleem, want het kanaal is tot 400 meter diep, wat doet denken aan een Schotse vallei.

Het probleem is het ijs. De laatste keer dat we hier waren, ging er vlak voor de boot een islavine af, en de steile kliffen zorgen voor onstabiele omstandigheden, net zoals het kanaal zelfs in de zomer de neiging heeft om vol te zitten met ijs.

Verderop lijkt het gesloten, maar bij nader inzien kunnen we erdoor komen. Het is een adembenemende rustige ochtend en ik geniet er met volle teugen van en ben blij.

Twee kilometer voor het einde moeten we echter omkeren, want er liggen grote ijsblokken aan de overkant, en hoewel we denken dat er een doorgang naar links is richting het schiereiland, is de kapitein het daar duidelijk niet mee eens, want hij draait Zaandam om, en we varen dezelfde weg naar buiten. 65,10º was de meest zuidelijke die we op deze reis kwamen.

Op weg naar het Lemaire-kanaal

In plaats daarvan maken we een wandeling rond prachtige gletsjers ten noorden van het kanaal. De natuur is nog steeds indrukwekkend. Pinguïnkolonies domineren de kliffen.

Je kunt de sporen van de pinguïns zien, gemarkeerd door rode krillkleurige randen van uitwerpselen, en kale plekken onthullen de broedplaatsen van de pinguïns. Hier zijn boten pinguïns en ezelspinguïns.

We zijn nu in meer open wateren en ondanks het feit dat er ongetwijfeld nog steeds een prachtig landschap is, ga ik naar de Mondrian Lounge en hoor ik de tweede ronde van de lezing met de negen onderzoekers en mensen van Palmer Station die aan boord zijn gekomen. schip morgen.

Het hoofd van het station, Bob Farlane, is een charismatische en goede spreker die vertelt over het leven aan de basis en het Amerikaanse Antarctische programma. De basis is het hele jaar door bemand, maar heeft net als andere bases de grootste bezetting in de zomer.

Het hoofd van de labs, Josh, vertelt over wetenschap, en verschillende jonge onderzoekers en studenten vertellen over hun projecten. Aan het einde staan ​​ook de chef-kok en elektricien op het podium. Een interessante lezing, en de goede onderzoekers beantwoorden graag goede en slechte vragen van het publiek.

De mooiste reis van mijn leven gaat naar Antarctica

We varen via Gerlache omhoog richting Paradise Harbor. Onderweg is er een prachtig landschap met walvissen, zeehonden en kleine ijsvlokken die rustig in het blauwe water drijven. De mooiste reisdag van mijn leven tot nu toe. En nu zegt het niet zo weinig.

We passeren de in onbruik geraakte Argentijnse basis Almirante Brown, die in 1984 werd verlaten. De stationsarts gaf geen stroom meer aan een andere Antarctische winter en stak het station in brand in de wanhopige hoop dat het geëvacueerd zou worden.

De Argentijnen bevonden zich in de eerste van vele financiële crises, maar Amerikanen van het nabijgelegen Palmer Station kwamen tussenbeide en evacueerden. Het personeel bereikte Buenos Aires veilig en de goede dokter moest naar een psychiatrisch ziekenhuis. De winter en duisternis op Antarctica doen dingen met mensen.

We varen Paradise Harbor binnen met Ronge Island aan bakboord en het continent aan stuurboord. Deze rustige, beschutte natuurlijke haven was een toevluchtsoord voor walvisvaarders en zeehondenjagers, en de locatie wordt beschouwd als een van de mooiste van Antarctica. Dat wordt tegenwoordig goed begrepen.

Paradise Harbour herbergt ook een interessante historische plek, Waterboat Point, waar een van de meest opmerkelijke Antarctische avonturen uit de geschiedenis plaatsvond.

Ze hadden een expeditie, maar weinig geld, dus er werden er maar vier gestuurd. De twee kregen op meer dan één manier koude voeten, maar de twee overgeblevenen, 19 en 24 jaar oud en zonder enige wetenschappelijke ervaring, kozen ervoor om te blijven en de jaarcyclus van de pinguïns te volgen.

Ze bouwden een primitieve hut gemaakt van een omgekeerde boot, vandaar de naam van de plaats. Hier beleefden ze een Antarctische winter en een heel jaar terwijl ze de pinguïns bestudeerden.

Het jaar daarop kwam de beloofde walvisboot hen ophalen, maar het antwoord was of ze nog veertien dagen konden krijgen, omdat ze de cyclus van de pinguïns nog niet helemaal hadden doorlopen.

Dat deden ze, en de wetenschappelijke resultaten die ze bij hun terugkeer konden publiceren, behoren tot de meest opvallende in het Antarctische onderzoek.

De pinguïns hebben het overgenomen

Dan passeren we een Chileense basis, die prachtig gelegen is op een voorgebergte in de zon. De plaats lijkt bijna volledig te zijn ingenomen door ezelpinguïns die overal zijn. Zelfs zij hebben de vlaggenmast omsingeld met de Chileense vlag en staan ​​nu in hun prachtige pakken te salueren in de zon.

Onze laatste bestemming van de dag is Cuverville Island met zijn grote kolonie ezelpinguïns - een plek waar we ook in 2010 zijn geland. Het is echter duidelijk dat er teveel ijs tussen ons en het eiland zit, dus we moeten ons tevreden stellen met het zien het van een afstand. Jammer, maar dat verandert niet op een perfecte dag.

Op de weg verder omhoog en naar Gerlachestrædet zien we verschillende pinguïnkolonies en duikende walvissen. Om zeven uur eindigt de schilderachtige cruise van de dag, en het is ook de hoogste tijd, want het nieuwjaarsmenu staat op de trap.

We maken ons klaar, en om 20.15 uur zijn we in de Eetkamer. We krijgen een heerlijk menu bestaande uit zalm met kaviaar op aardappel, zeevruchtensalade, mango-gazpacho, nieuwjaarssalade, surfen en turfen met filet mignon en kreeft, chocoladedecadentie en chocoladetaart zonder bloem.

We zitten lang aan de tafel, en plotseling zien we opspringende walvissen naar achteren. Ze zijn helemaal uit het water. Wat een show om te eindigen. We lopen over het achterdek en kijken naar de zonsondergang - het is 23.30 uur en oudejaarsavond.

Het is magisch dat we de zon onder de horizon kunnen volgen, van zuid naar oost. Normaal staat de zon in het noorden, maar we zijn zo ver beneden dat hij helemaal elliptisch scheef loopt ten opzichte van de horizon. Het is een heel mooie oudejaarsavond en heel anders dan alles wat je eerder hebt gezien.

Nieuwjaar op Antarctica

De volgende dag is de eerste dag van het nieuwe jaar. Ik word een beetje wakker om negen uur, slaap niet, maar we moeten opstaan, want we zijn overgevaren naar Deception Island aan de andere kant van Gerlache.

Hier waren we ook laat op een avond, waar we helemaal de lagune in zeilden die midden op het ringvormige eiland ligt, een oude vulkaan. Het eiland was populair bij walvisvaarders en vroege wetenschappers, en verschillende landen hadden hier tegelijkertijd bases.

Het was in die tijd dat er een grote machtspolitiek was op Antarctica, maar wetenschappers leefden zij aan zij en vestigden de aansluiting van het eiland bij reguliere darts- en voetbaltoernooien.

Er zijn pinguïnkolonies aan de buitenkant en we varen langs de nauwe opening de lagune in. Een ander schip heeft de reis gemaakt, en de volgende keer ga ik weer met een kleiner schip.

We voeren de South Shetland Islands op en kwamen tussen Livingston Island aan bakboord en Greenwich Island aan stuurboord binnen. We zijn ver van de kust, denk ik, maar we zien meer walvissen en zwemmende pinguïns.

Een ander schip is op Half Moon Island, waar we de laatste waren. Er zijn goede scenario's, maar niet zoals gisteren. Aan de andere kant zien we veel walvissen die aan het blazen zijn, waaronder twee bultruggen met hun bek open boven het water.

Pinguïns zwemmen ook in grote aantallen rond of zitten op de ijsvlokken. De Braziliaans station op Livingston Island wordt herbouwd na een brand, en een vrachtschip lost bouwmaterialen via een kleine tenderboot.

Verderop op het eiland bereiken we Half Moon Island, de eerste plaats waar ik in 2010 op Antarctica landde. Het eiland is aan de voorkant vlak en daarom gunstig voor de ezelspinguïns, die er in duizenden, waarschijnlijk 55.000 paren, voorkomen.

Het is bitter koud, maar terwijl we de zeestraat weer uit varen en langs Livingston Island omhoog varen, stop ik en spot ik walvissen. Het is de moeite waard, want ik krijg veel goede foto's. Maar wat is het koud.

De volgende ochtend is 2 januari en thuis gaan de mensen aan het werk. In plaats daarvan moeten we verder cruisen langs het beste continent. We komen al om zes uur 's ochtends aan in Hope Bay op de noordpunt van het schiereiland.

Het is koud, maar ik kleed me aan en ga naar het dek, waar ik meteen grote kolonies pinguïns aan de kust zie. Hier bevindt zich ook het Argentijnse station Esperanza, dat niet alleen een onderzoeksstation is, maar ook een markering van de Argentijnse aanwezigheid.

Hier zijn gezinnen met vrouwen en kinderen, en het eerste Antarctische kind werd hier geboren in 2005. Sindsdien hebben vier anderen gevolgd, en Argentinië proberen hun territoriale aanspraken te behouden door deze demografische manoeuvre. Vraagt ​​u zich af of het legaal is onder het Antarctisch Verdrag van 1961?

We varen een stukje rond en het is hier prachtig. De kapitein heeft al acht keer geprobeerd binnen te komen, en dit is pas de derde keer dat het hem lukt, dus we hebben geluk. Tegelijkertijd bevinden we ons ook op het uiterste noordelijke puntje van het schiereiland.

Aan de andere kant ligt Weddellhavet en de veel moeilijker begaanbare oostkust, die vaak volledig bedekt is met ijs en het leven heeft gekost aan vele goede schepen.

Laatste stop op mijn reis naar Antarctica

We gaan niet verder naar beneden, maar draaien ons om en varen naar onze laatste stop op King George Island in South Shetlands. Onderweg zien we de grootste ijsberg in tabelvorm die ik heb gezien - zeer indrukwekkend.

Later op de dag zeilen we Admiralty Bay op King George Island binnen. Het is weer een adembenemend landschap en de komende vier uur worden in de boeg doorgebracht met zon en een redelijk aangename temperatuur.

Admiralty Bay was ook een populaire plek onder walvisvaarders en de fauna is er leuk, al zien we hier niet zoveel walvissen. Wel zitten er zeehonden op een aantal ijsschotsen en aan het eind een grote gletsjer, waar we heel dichtbij varen.

De ijsvlokken drijven rustig door het water, en opnieuw voel ik deze Antarctische kalmte. Het is geweldig. Hier zijn veel vogels, jagers en sterns en natuurlijk pinguïns in het water.

Onderweg uit de baai komen we dicht bij verschillende bases, waaronder die Peruaans Machu Picchu. Het staat buiten bij het volgende ornament Pools Orlovsky Station, dat er ietwat gehavend uitziet.

En dan zijn we weer op open water met King George Island aan bakboord. Het is tijd om afscheid te nemen van Antarctica na weer een glorieuze reis. We rijden nu naar het noorden en ik maak de laatste foto's.

Antarctica zit in mijn bloed en ik droom er gewoon van om voor de derde keer naar beneden te komen.

Goede reis naar Antarctica.

Wat kun je zien tijdens je reis naar Antarctica? Bezienswaardigheden en attracties

• Antwerpen Island
• Booth-eiland
• Ronge-eiland
• Cuverville-eiland
• Deception Island
• Zuidelijke Shetlandeilanden
• Livingstone-eiland
• Halve Maan Eiland
• Greenwich eiland

---

Wist je dat: Dit zijn de 7 beste eetsteden ter wereld volgens de miljoenen gebruikers van Tripadvisor

7: Barcelona in Spanje
6: New Delhi in India
Ontvang meteen de nummers 1-5 door u aan te melden voor de nieuwsbrief en kijk in de welkomstmail:

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief en ontvang een gratis e-book, reistips voor jouw favoriete bestemmingen & win reisprijzen

De nieuwsbrief wordt meerdere keren per maand verstuurd. Zie onze gegevensbeleid hier.

Laat dit veld leeg als je mens bent: