Noordereiland, Nieuw-Zeeland: in het beste reisland ter wereld

Noordereiland, Nieuw-Zeeland: in het beste reisland ter wereld is geschreven door Jakob Lina Jensen

Waarom het Noordereiland?

Ik droom er al jaren van om naar toe te komen Nieuw Zeeland​ Velen hebben het de beste reisbestemming ter wereld genoemd, en de combinatie van Europese beschaving en buitenaardse natuur leek aanlokkelijk.

In de winter van 2017-18 voltooide ik de reis met een daaropvolgende slip in rustighavet samen met mijn vriend. Het werden twee en een halve week op het Noordereiland en drie weken op het Zuidereiland. Dit is het verhaal.

De meeste mensen raden aan er de meeste tijd aan te besteden Het Zuidereiland​ Ik deed het toen ook, maar het Noordereiland was verrassend interessant.

Het ergste van Nieuw Zeeland is de lange vlucht. Zelfs met de beste verbinding duurt het 26 uur, dus ik raak gewond als ik 's avonds laat wakker word in een privé B&B vlakbij Auckland Airport.

In een rode SsangYong rijd ik 's middags Auckland uit en rijd ik Highway 1 af. Het is zo makkelijk in de omgang, en mensen rijden erg beschaafd. Ik draai Hovedvej 2 op, en al snel ben ik in heuvelachtig boerenland met schapenhouderij en kleine knusse boerderijen.

De weg wordt smaller en de heuvels eromheen hoger als ik naar beneden rijd en de Karangahake Gorge in rijd; een fijne riviervallei waar de rivier in de rotsen is uitgehouwen.

Ik stop bij Waikino, dat in zijn hoogtijdagen als een kwarts- en goudmijnstad 700 inwoners huisvestte, twee scholen en een volledig uitgeruste stad had. Tegenwoordig is het verwoest, maar de oude installaties zijn gedeeltelijk achtergelaten en de oude spoorweg over de klif is nu een fietspad. Het is een mooie wandeling langs hangbruggen, maar het is warm en ik ben moe na de tocht, dus ik loop niet alles.

Verderop vind ik Owharoa Falls, een kleine maar mooie waterval waar mensen baden in het heldere water. De weg is nog steeds behoorlijk kronkelig terwijl ik richting de kust en Mount Maunganui rijd.

Hier is het uiteraard ook op dinsdag go-to-town night en hangt er een sfeer van branding en strand. Mensen komen bijna in badkleding binnen en de sfeer is ontspannen.

Mount Brewing is een bierbar met lokale bieren, en hier krijg ik al een waarschuwing voor de fantastische bieren die de hele reis op zowel de Zuid- als de Noord-eilanden te wachten staan.

Ik zit in de warme avond met uitzicht op de straat en geniet ervan weg te zijn van de koude Deense winter. Een muzikant speelt rockklassiekers live, en hij doet het fantastisch.

Ik voel me thuis in dit land.

Op een wankele, rokende ondergrond op het Noordereiland

De volgende dag gaat het naar Rotorua – bekend als een van de hoogtepunten van het Noordereiland vanwege de warmwaterbronnen.

Onderweg passeert het Te Puke, dat zichzelf uitroept tot de 'kiwi-hoofdstad' van de wereld - niets is hier te groot of te klein. Bij Okore Falls, een verzameling fijne watervallen door het regenwoud, begint het naar zwavel te ruiken; een teken dat ik Rotorua nader. De stad en het meer zijn vanaf hier al zichtbaar.

Ik check in bij Spa Lodge - een gehavende backpackersplek midden op de hoofdweg, maar met een gezellige binnenplaats. De kamer ruikt naar oude tapijten en veel gebruik van verschillende soorten. Het stadje kenmerkt zich doordat het een typisch kolonistenstadje is met lage huizen en zonder veel stijl. Wel is het lekker beneden bij het meer waar ik de eerste borrelende en rokende poelen zie.

De hele stad rust op een vulkanische ondergrond, en zelfs in het midden van privétuinen stijgen vaak stoomkolommen. Ik rijd naar Whakarewarewa Forest, dat beroemd is om zijn sequoia-dennen.

Er is een 'tree top walk' gemaakt tussen de gigantische bomen, en ik kan er niet tegen. Het is een mooie wandeling daarboven langs hangbruggen en met veel schoolborden die allerlei dingen over bomen uitleggen die ik niet wist.

Een lokale kunstenaar heeft lampen gemaakt van duurzame materialen die in de bomen hangen en 's nachts oplichten. Ik ben vrijwel de enige daarboven en ik neem mijn tijd. Beneden op de begane grond is het een zeer gevarieerd en natuurlijk bos met veel varens en kleine stroompjes erdoorheen.

Laat in de avond komt mijn goede vriend Karl aan en we brengen nu de komende dagen samen door. De eerste stop is Wai-O-Puto Thermal Wonderland, een adembenemend landschap met een onmiskenbare geur van zwavel. Hier zijn rookgaten, kraters waar het landschap is ingestort onder de druk van water en stoom, en borrelende modderpoelen.

De belangrijkste attractie is de Champagne Pool in het midden, waarvan het overtollige water over de omliggende oppervlakken stroomt. Het landschap is een orgie van tinten geel, bruin, groen en lichtblauw uit het water. Het zijn de verschillende chemische verbindingen die de kleur geven.

Geel is natuurlijk zwavel, groen is mangaan, rood is ijzer, etc. Het is echt een kleurenpalet dat hier op het spel staat, en in een aantal van de meren zijn er ook zoutafzettingen op de rand. Het ziet er uitnodigend uit, maar je moet niet baden. Het water is hier tot wel 90 graden heet.

De volgende halte is Te Puie. Er zijn hier meer modderpoelen, maar niet zoveel kleuren.

De topattractie zijn de twee geisers waarvan wordt gezegd dat ze meerdere keren per uur uitbarsten, maar nu de hele tijd lijken uit te barsten. Er zit beweging in en je wordt nat als je dichtbij komt.

Wijn, wijn, wijn op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland

We hebben verschillende routes naar het zuiden overwogen, maar we besluiten de wandeling door het regenwoud bij Te Urewera te nemen en we zullen er geen spijt van krijgen, ook al is het een lange wandeling.

De rit gaat aanvankelijk door landbouwgrond, maar al snel begint de pret.

Hier zijn wilde bochten en het gaat op en neer door fijn regenwoud met rivieren, watervallen en vooral wilde bomen. De prachtige landschappen hier op het Noordereiland gaan helemaal door tot aan de stad Hastings, die samen met Napier een van de beroemdste wijnregio's van Nieuw-Zeeland vormt, Hawkes Bay.

De eerste stop is heel toepasselijk een gecombineerde brouwerij en wijnmakerij. Abbey Winery is een prachtig oud gereconstrueerd kerkgebouw met een microbrouwerij naast de deur. Hier is het heerlijk zomers omgeven door wijngaarden en hopranken. Hier is het gezellig, en de lokale bevolking is aan het fietsen of op een vrijgezellenfeest en lunchen hier.

De volgende nacht brengen we de nacht door in Napier direct aan het water. In 1931 vond een enorme aardbeving plaats, waarbij het grootste deel van de stad in puin lag. Het stadscentrum werd vervolgens herbouwd art deco - de stijl van die tijd - en dat betekent dat Napier, samen met Miami Beach, 's werelds grootste art-decohoofdstad is. De stad herbergt ook het Nationaal Aquarium van Nieuw-Zeeland, met blauwe pinguïns, een oceaantunnel met haaien en roggen en fijne tropische vissen.

Buiten Napier ligt Gimblett Gravels, dat de afgelopen jaren een zeer bekende wijnregio is geworden. Het gebied werd zwaar getroffen door de aardbeving in 1931, waarbij het hele landschap bewoog en veel grond werd omgedraaid. De rivieren veranderden van koers, zodat het beste gebied met de vele minerale grond tussen twee beekjes ligt beschut door een grote bergkam.

Nog maar 40 jaar geleden waren hier geen wijngaarden, maar sindsdien is het sterk geworden en is er een kloof rond het land. Elk wijnhuis heeft veel verschillende kleine velden, net als in de grote delen van Frankrijk, waar je de beste Grand Cru-velden deelt.

We bezoeken de oudste en meest bekende plaats, Mission Estate, de oudste wijnmakerij van Nieuw-Zeeland en werd gesticht door monniken in 1851. Het is een klassieke plek met oude woonkamers met eikenhouten panelen en exquise antiek.

De wijn laat ook niets te wensen over en de bediening is formeel en onberispelijk. Hier is lekker en een sfeer van de wereld van gisteren, zoals ik die ook op wijngaarden in Chili heb aangetroffen.

Het is tijd voor Karl om terug te keren naar de kou na een paar heerlijke dagen samen. Ik rijd naar het zuiden door Norsewood, een oude Noorse kolonistenstad die zijn Noorse verleden cultiveert met staafkerken, werkplaatsen en in het algemeen een cultus van de Noordse. Hier is het gezellig en rustig en zijn er maar een paar ouderen op tournee.

Verder naar het zuiden is het minder interessant in de vermeende Deense stad Dannevirke, die alleen een Deense molen aan de hoofdstraat heeft en een stadsbord met een kopie van Harald Bluetooth, als een getuigenis van een mogelijke Deense verbinding. De stad zelf is tot slaaf gemaakt; een lange hoofdstraat omgeven door woonwegen en ik rijd hard door.

Mijn volgende stop is Martinborough, een beroemde kleine wijnstreek. Ik logeer op het landgoed Margrain Vineyard. Ik proef hun wijnen en bezoek twee andere plaatsen, Ata Rangi en Luna Estate.

Ik loop op een mooie zomeravond met geuren en warme lucht door wijngaarden naar huis en geniet thuis van een licht dronken drankje in de zeer mooie kamer - de mooiste van de hele reis.

Het is hier prachtig tussen de zwarte zuidelijke sterrenhemel en de wijngaarden.

Wellington - een van de vriendelijkste hoofdsteden ter wereld

De volgende ochtend rijd ik naar Cape Palliser Lighthouse aan de zuidoostkust van het Noordereiland.

Het is een van de mooiste ritten van de hele reis door akkers en bloeiende slootkanten met gele bloemen met de zuurzoete geur waar ik van hou, die me doet denken aan Deense koolzaadvelden en wilde bloemen.

De vuurtoren zelf is bereikbaar via een steile trap en hier is er een mooi uitzicht. Een zeer klassieke rood-wit gestreepte vuurtoren die me doet denken aan havets avonturen, scheepswrakken en piraten, ook al is het een rustige en zomerse dag.

Wellington is prachtig gelegen op het zuidelijkste puntje van het Noordereiland en blijkt een gezellig stadje te zijn, prachtig gelegen aan het water en met mooie straatjes en interessante musea naast een mooie botanische tuin.

De stad biedt ook uitstekende microbrouwerijen. Fork and Brewer heeft de beste bieren voor onderweg met een bar op het dak midden in het centrum.

Garage Project is gevestigd in een in onbruik geraakt tankstation, waar de schattige hippiemeisjes me al het bier lieten proeven. Daarna gaat het naar hun tapkamer waar ik degenen drink die ik niet heb geproefd. Hier kom ik een charmant Kiwi-Iers stel tegen. We geven elkaar vele rondes met min of meer vreemde bieren. De leukste avond van de reis, maar toch zorgt het er voor dat de volgende dag een beetje ongemakkelijk wordt ...

Als ik de volgende dag Wellington verlaat, zie ik Mount Victoria met de mooie Botanische Tuinen, waarna ik in het Parlement ben om een ​​klein debat bij te wonen; je moet wel een politieke nerd zijn...

Aan de kust overnacht ik in een gammel hotel aan zee, de Barnacles Seaside Inn, dat in de jaren dertig chique moet zijn geweest. Maar hier is het gezellig en goedkoop.

Mount Doom - midden op het Noordereiland

Het gaat van de zuidwestkust het land in. Ik neem de Wanganui River Track, een lange onverharde weg langs een mooie rivier. De bestemming van vandaag is Tongariro met prachtige berglandschappen en uitzicht op de uitgedoofde vulkaan die ook bekend staat als 'Mount Doom' in de Lord of the Rings-films.

Ik logeer in Skotel Alpine Lodge - een hotel uit de Alpen. De volgende dag is het tijd voor wat wandelen, maar voor een keer op deze tocht is het slecht weer. Zowel Mount Doom als de andere bergen zijn in wolken gehuld.

Het volgende hoogtepunt is de zogenaamde Forgotten World Highway met prachtige kloven, regenwoud en wilde wegen. Er is weinig landbouwgrond, maar verder zijn er oneindig veel groene, golvende heuvels, richels, zogenaamde 'zadels', waar de weg meandert in eindeloze en uiteindelijk ook ondraaglijke haarspeldbochten. Het is geen snelle rit, maar het is prachtig.

Ik stop in Whangamomona, waar de lokale bevolking op een gegeven moment de stad heeft uitgeroepen tot een onafhankelijke republiek onafhankelijk van Nieuw-Zeeland. Het is in het beroemde en beruchte hotel van de stad dat de onafhankelijkheidsbeweging haar hoofdkwartier heeft, en de lokale bevolking achter de bar neemt het blijkbaar serieus.

Net als de Verenigde Staten zit Nieuw-Zeeland vol excentriekelingen. De Republiek heeft ook een eigen postkantoor en een souvenirwinkel, die er echter gesloten uitziet. De autowerkplaats heeft satirische en diep maatschappijkritische opmerkingen over de hele gevel geschilderd.

Ik ben weer aan de kust als ik New Plymouth hier op het Noordereiland bereik.

Hier is een hoogtepunt de Taranaki-vulkaan en het Egmont National Park. Ik maak een mooie wandeling naar een plateau met uitzicht op Taranaki, dat met zijn besneeuwde top volkomen wolkenloos staat.

Hier staat een prachtig monument en een veelheid aan bloemen met kruidige en zoete geuren. Hier zijn er varens in alle vormen en prachtige bloemen. Ik ben gehuld in de essentie van de zomer en ga in diepe meditatieve gedachten en geniet van het moment, geniet ervan midden in de wereld te zijn, geniet van het zijn.

Het is geweldig.

Grotten en glimwormen

Dan volgt weer zo'n trip die volgens Lonely Planet semi-saai is, maar het wordt een van de mooiste trips met wilde kloven, uitzichten op havet en zomerse geuren. Ik stop keer op keer bij kolkende rivieren, mooie vergezichten en gigantische varens. En het gaat maar door en door.

Na acht uur bereik ik Kiwi Paka in Waitomo. Het is eigenlijk gesloten, maar ik word ingecheckt door een lief meisje dat de manager is, en ik krijg mijn eigen kamer.

De volgende dag begin ik met waar ik en alle anderen toe komen Waitomo voor, namelijk de beroemde Glowworm Caves. Je kunt de grotten en de kleine lichtgevende diertjes alleen zien tijdens een rondleiding, waarbij je de grotten in vaart, dus er is geen ontkomen aan.

De prijs is prijzig.

Ik zie een leuk klein museum over glimwormen, dat is geen worm, maar eerder een soort larve die groeit in donkere vochtige grotten en kleine dieren lokt tot een draad die van het dier zelf naar beneden hangt. Het is een triest en kort leven om een ​​glimworm te zijn: zodra je uit het ei komt, vermenigvuldig je je en sterf je binnen een dag. Er worden nieuwe eieren gelegd en de show kan opnieuw beginnen.

Er is entree via een enorme inkomhal. Dit is duidelijk een van de belangrijkste toeristische attracties van Nieuw-Zeeland. We wandelen in de grotten, die zijn gebaseerd op stalactieten, zien prachtige formaties en voelen de kou en de vochtigheid. We zien ook de eerste glimwormen onder een rotsrichel. 

Er zijn hier veel reisgroepen, maar uiteindelijk zijn wij aan de beurt. In een kleine boot, waar een Maori-gids ons via een ingenieus touwsysteem naar voren trekt, worden we geruisloos en in het donker rond de grot gevaren. Er zijn veel lichtgevende glimwormen die de grot doen lijken op de zuidelijke sterrenhemel die de nachten buiten kenmerkt.

Er zijn tal van andere mooie attracties in dit kalkstenen landschap. Natural Bridge is een natuurlijke brug. Het is eigenlijk een grot geweest, maar verschillende plafonds zijn ingestort en nu is er alleen nog een natuurlijke boog over, tussen twee rotswanden van zandsteen. Hier is een prachtig regenwoud en een orgie van groene varens.

De volgende stop is de Piripiri-grot – een iets kleinere grot met stalactieten – en dan gaat het verder naar meer watervallen.

Het is een lange tocht naar Kawhia, een klein vissersdorpje met een mooie pier. Ik tank en rijd verder naar het zeer rotsachtige surfstadje Raglan, waar ik aankom fish and chips op een pier.

Ook hier had ik kunnen blijven, maar ik kies ervoor om dicht bij het vliegveld te komen en bij een leuk gezin in Drury te belanden. Hier woont een Deens echtpaar en ik praat met hun Duitse kostgangers, die hand in hand gaan terwijl ze hun campers herbouwen.

Ik slaap in een leuk schuurtje met een eigen bad en bed met lamsvacht deken. Ik droom over de volgende dag, de laatste dag op het Noordereiland, en over de volgende reis Het Zuidereiland.