Samoa: dagdromen naar Stillehavet

Samoa: dagdromen naar Stillehavet is geschreven door Jacob Gowland Jørgensen.

Reizen naar Samoa is ook reizen in de tijd

Weet je dat je ineens wegzinkt in een dagdroom?

Half wakker en half slapend krijg je gemengde verhalen en tijd samen voor een leuke kleine uittredingservaring die de rest van de werkdag volledig beheersbaar kan maken.

Hier komt een dagdromersverhaal over zeelieden, gigantische vrouwen en een piramide in het midden rustighavet​ Hier komt het verhaal van een ongewone reis mooi Samoa.

De Noordkaap komt naar Treasure Island

Ik mis mijn ogen en loop een beetje vast. Ik kan iets zien en horen, maar het is troebel en gruizig en grommend. Het beeld wordt steeds duidelijker totdat ik plotseling kan zien wat het is; Troels '"met-de-enorme-neus" Kløvedal troepen op het scherm in een oude korte broek, zeemansfilosofie en een prachtig oud schip genaamd de Noordkaap.

De uitzendingen, die later zo vaak heruitgezonden zullen worden dat zelfs Matador concurrentie heeft, maken de straten vrij. Ik zit als de puber in huis stevig geplant op de bank met de rest van het gezin Jørgensen. We proberen allemaal zoveel mogelijk warmte uit het scherm te zuigen terwijl het nu zo koud en donker is in Dannevang in de winter. De Noordkaap is op weg naar Samoa. Waar de auteur van Treasure Island, Robert Louis Stevenson, zich vestigde en zijn leven vond, en waar de Polynesische cultuur in die mate heeft overleefd - en gedeeltelijk is voortgekomen.

In het programma maken de mensen van de Noordkaap een rondreis over het eiland en interviewen ze de lokale bevolking in alle kleuren, en plotseling zeggen mijn moeders de paar woorden die de wereld concreet moeten maken en een reis rond de wereld onvermijdelijk:

'Nou, is dat niet Carl Erik ?!'

We kijken haar achterdochtig aan in de overtuiging dat ze waarschijnlijk in haar slaap praat of een nieuwe bril zou moeten hebben, maar nee, ze herhaalt en houdt vol dat hij waarschijnlijk een oom is, misschien een oudoom, en dat zijn naam Carl Erik is, en dat hij van Holte is.

Hij is nu op Samoa geland en als echte zeeman is hij getrouwd met een South Sea-meisje, vertelt ze. Daar wil ik heen, denk ik, en die reisdroom blijkt zo sterk dat ik er een aantal jaren later de vele duizenden kilometers naar Pacifische eilanden in Oceanië.

Apia, het belangrijkste dorp van Samoa

Zap. Ik zie een tuin met avocadobomen, bananenpalmen en veel bloemen. Uhmmm, het is heet en het ruikt, aaaahhh ...

Carl Erik lacht en heet ons welkom in zijn huis in een buitenwijk van Apia, het belangrijkste dorp van Samoa. Er zijn geen verkeersborden of brievenbussen, dus hij hoeft alleen maar de post op te halen bij het postkantoor. Terwijl we daarnaartoe rijden, vertelt hij zeemansverhalen uit de zeven oceanen van de wereld en vervolgens vertelt hij over de zeer fascinerende en overwegend vreemd versierde Samoaanse gemeenschap waar hij al vele jaren deel van uitmaakt.

Al deze kleine dorpen rond Apia hebben bijvoorbeeld open ronde hutten zonder muren, die in Samoaans een reu worden genoemd, zodat je de manier van lopen van grote gezinnen kunt volgen, die echter niet in de eerste plaats lopen, maar zitten, slapen en eten is.

Hij vertelt ook over alle kerken. Natuurlijk hebben al deze dorpen ook hun kerk. Maar aangezien de Samoa's - de gastvrije mensen die ze zijn - gedurende vele eeuwen verschillende christelijke missionarissen hebben ontvangen, is er een woud van kerken in wat tegenwoordig de Bible Belt of the Pacific wordt genoemd.havet.

Vreemd eigenlijk, want de Samoaanse cultuur komt waarschijnlijk het dichtst in de buurt van een communistisch paradijs op aarde, waar het land tot voor kort eigendom was van het dorp en je voedsel kreeg voor je werk. Je gaf wat je kon aan de gemeenschap, de uitgebreide familie en het dorp, en als je gaf, was je rijk.

Wanneer lava-lava slechts een slecht woord is

Ze dansen, ze dansen en zijn blij. Ik hou van dansend, en eet, eet altijd

Samoa lijkt het land van de tegenstellingen, maar op een volkomen vreedzame, pragmatische en vrolijke manier, waar het prima is om een ​​concurrerende kerk naast de deur te hebben. Het gedekoloniseerde eilandenrijk trekt nog steeds een echt imperialistisch politie-orkest dat, als een levend anachronisme, door Apia dwaalt met gigantische waarheidhoorn en witte of blauwe gewaden.

En wat als sommige Chinezen dachten dat ze het arme Samoa gingen helpen bij het bouwen van een echt parlement, en toen dat gebeurde, bleek het eruit te zien als een lelijke hoogbouw en helemaal niet als het traditionele strandhuisje? Ja, dat klinkt me best onzin, het lijkt erop dat BT ook niet voor mij is. Dan gaat het.

De familie vertelt verhalen over de plaatselijke travestieten, fa'afafine, die in deze grondig gekerstende samenleving de meest gerespecteerde gemeenschapsgroep ooit zijn, en die vaak eervolle beroepen hebben en dansvoorstellingen geven. Een nogal onklassiek carrièrepad in mijn eigen land, waar het alleen maar tot uitsluiting leidt, denk ik.

En waarom zijn er zo veel die "middenseks" zijn? Ja, als nu een gezin met de verplichte 8-12 kinderen te veel van de ene soort krijgt, dan voed je er gewoon een of twee op als de andere soort, zodat de jongens meisjes worden en vice versa. De tweede is te onpraktisch als er nu zoveel praktische dingen zijn om voor te zorgen en er nog heel wat rolpatronen moeten worden waargemaakt, ongeacht de biologische oorsprong van de kinderen.

Omdat er ook tijd moet zijn om plezier te hebben en niet in de laatste plaats te eten. En eet, de gelukkige, trotse en kalme Samoanen gaan de hele tijd naar binnen. En als je gegeten hebt, moet je slapen, waarom eet je anders al het heerlijke eten? In feite zijn de vrij lange inwoners met grote botten 's werelds dikste mensen, maar de draad had door het hele koloniale land in Amerikaans Samoa moeten worden gebroken, waar de traditionele lekkernijen zoals gemalen vis en varkensvlees met wortelgroenten en kokosmelk hebben vervangen door joekels en super-sizeri.

Het resultaat in Samoa is o.a. een feestelijke tijd gigantische vrouwen die we op straat zien en die heel toepasselijk in een lava-lava lopen. Het is geen vulkaankostuum dat anders bij deze volumineuze vrouwen van Volcano Island zou passen, maar de lokale sarong die zowel mannen als vrouwen omhult. Beide geslachten hebben ook traditionele lichaamstatoeages en bloemen achter het oor - dit laatste is echter meestal een mannelijke eigenschap ...

Blanke man in pekel, moeders

Zap. Het kijkt me achterdochtig aan. Hmmm, wat wil het? En wie vergat daar zijn hersens? Dit water smaakt naar ... zout!

Een kleine vis met de toepasselijke Engelse naam trekkervis bijt vrolijk in mijn dij, maar glijdt weer weg bij het zien van een hand die op het punt staat hem op te eten.

Ik zweef rond en kijk naar hersenkoralen en gekleurde vissen van het strand in Manase op Savaii, het andere grote eiland in Samoa.

Op een redelijk ongedwongen Samoaanse manier was Savai's meest westelijke punt de meest westelijke plaats vóór de datumgrens, dus hier gaan de laatste stralen van de dag naar beneden. In het jaar 2000 was de hysterie het eiland te zijn waar het nieuwe millennium voor het eerst opdook, de Samoanen waren er trots op dat het zeker als laatste bij hen kwam. U moet dat millennium bereiken. Sindsdien zijn ze verhuisd naar de andere kant van de datumgrens, dus het was gemakkelijker om naar Nieuw-Zeeland te reizen, maar in werkelijkheid passen ze het beste aan de andere kant.

De gids noemt Savaii het meest traditionele eiland van heel Polynesië, en het is niet veel jaren geleden dat elektriciteit en asfalt op het eiland kwamen.

Een reis naar Samoa is ook Vailima en goed gezelschap

Opa Tanu en zijn kleine gezin van 35 hebben ooit een strandhuisje gebouwd direct aan het prachtige strand, en hier ben je gewoon. Sommige van de 17 broers en zussen van de jongste generatie helpen met ontbijt en diner, en dan zijn er bananen ad libitum en glimlachen, zingen, dansen en kalmeren.

'S Avonds komt er een koude Vailima aan tafel, en het bier, dat gebrouwen wordt met Duitse technologie van Samoaanse ingrediënten, is een echte vriend om te delen met de andere gasten uit Nieuw-Zeeland, Duitsland en Denemarken.

Er is ook een Australische bruid en bruidegom die weigeren te geloven dat de Vikingen en hun taalkundige verwoestingen de schuld zijn van het feit dat ze haar man nu "Echtgenoot" noemt, de boer des huizes.

De dagen vliegen voorbij, de boeken worden opgegeten, en de plaatselijke kip dwingt herhaaldelijk de palmrol in de val en legt haar eieren op onze klamboe. Het is fijn, maar ook goed om te bedenken dat er geen gevaarlijke dieren in Samoa zijn, voordat ik me onder de klamboe nestel, geniet van de frisse 23 graden en in slaap val met havetHet is de douche, zodat je klaar bent om de volgende dag zo min mogelijk te doen.

Pyyyhramids

Zap. Zap weer. Een mug rookte in het licht. Het lijkt mij dat het zowel naar beneden als naar boven erg hoog is en dat ik hier vannacht moet blijven?

De Banyan-boom is de trots en reus van Samoa, en in deze ca. 70 meter hoge boom op Savaii Ik moet vannacht slapen op een platform hoog met uitzicht op het regenwoud eromheen. Het lichaam voelt opgeladen na de dagen in de zon, en de hoogte lijkt meer surrealistisch dan angstwekkend - een unieke ervaring.

Nou, hetzelfde blijkt, want de ochtend biedt het meest onbegrepen ontbijt dat ik ooit heb geprobeerd, maar nog steeds helemaal bovenaan volgens de Samoaanse logica: als nu alles westers in principe goed is, en je wilt het beste voor de westerse toeristen , en de westerse kan men natuurlijk bemachtigen er moet genoeg geïmporteerd worden en men heeft niet zoveel geld, dus het eindigt met een ontbijt van tosti's met ingeblikte spaghetti! Het is een ervaring die een geheel nieuwe betekenis geeft aan het woord klæg…

De palmweg gaat verder richting de blowholes, waar het zeewater in geiservormige formaties uit het lavaveld stijgt. Er zou waarschijnlijk ook iets met een piramide moeten zijn, maar zelfs de gids is ietwat vaag, en het lijkt allemaal vooral een lokaal Loch Ness-verhaal, maar net als Indiana-Jacob probeer ik het samen met mijn reisgenoot te vinden. Achter de bananenplantages, en dan een beetje in het bos, is er een bos, en heel veel. Het is vochtig - 30 graden - en we besprenkelen het veld met ons zweet en krijgen stippen voor onze ogen terwijl we uitdrogen.

We cirkelen, geen borden, geen paden, alleen kleine variaties in het bos. Maar plotseling gaat het een beetje omhoog en er is een onnatuurlijk vergelijkbare hoek op de heuvel waar we voor staan ​​en daar is het, de piramide van Samoa. Nee, ik heb geen globe-kolen, het is een overwoekerd semi-piramidevormig ding van 12 x 50 x 60 meter genaamd Pulemelei, en het pad daarboven openbaart zich in al het groen, en we vegen het zweet weg en rollen op naar de platte bovenkant. En natuurlijk verenigt deze bijzondere plek zowel het praktische - een uitkijkpunt - als het religieuze - een plaats van rituelen.

Hier konden ze vele honderden jaren geleden uitkijken op de kano's die via navigatie op basis van sterren en temperatuurverschillen in havet vonden hun weg over de onrustige Stille Oceaan naar Tahiti en Paaseiland, en die de rest van Polynesië bevolkten, en vanaf de top konden ze dan hoopvolle gedachten wegsturen met gedeelde rituelen en lekker eten.

Er is niets te zien op Pulemelei, geen mensen, geen dieren - zelfs de muggen zijn verdwenen, en toch voelen we dat het een plaats van ziel en geschiedenis is. De ziel van Samoa.

Lees hier ook over de piramides van Gizeh in Egypte

Reizen naar Samoa is zien

Zap. Ik word thuis getoond in mijn eigen huisje. Het is 14 graden en het regent ook al is het zomer. Ik bevries - ik ben niet gebouwd voor dit klimaat! Is die muur niet erg leeg en waar kwam mijn reis naar Samoa terecht?

Ik sta met een paar artistieke zwart-witbeelden uit Samoa in de hand, en ze tonen onderweg tropische regen, en niet in de laatste plaats het strand van Manase met palmbomen, griezelige schaduwen en verse voetafdrukken in het zand.

Mensen die ik ken zeggen het, ik weet het: dat het er absoluut fantastisch uitziet en eruitziet als een droom van Stillehavet als het verloren paradijs.

Maar het is veel meer dan dat, want als ik die foto zie, proef ik opeens de smaak van vis met kokosmelk in mijn mond, schuimend water rond mijn voeten, glimlachen van getatoeëerde bruine mensen en een vreemde Samoaanse kalmte die zegt dat het oké is, dat Ik heb de muur op dit moment nog niet klaar met reisfoto's. Het zou waarschijnlijk moeten komen ... eet nu eerst iets ...

Onder de brede en sterrenhemel,
Graaf het graf en laat me liegen.
Blij dat ik leefde en graag stierf,
En ik legde me neer met een testament.
Dit is het vers dat je voor me hebt gemaakt:
Hier ligt hij waar hij verlangde te zijn;
Thuis is de zeeman, thuis van de zee,
En de jager thuis van de heuvel.

Van het graf van Robert Louis Stevenson in Samoa, 1894.

Zie veel meer over reizen in Stillehavet haar