Abchazië in Georgië: alsof je een geschiedenisboek binnenstapt

Abchazië in Georgië: alsof je een geschiedenisboek binnenstapt is geschreven door Lene Kohlhoff Rasmussen.

Denk aan de stempel in het paspoort voordat u de grens met Abchazië oversteekt

Abchazië bezoeken was een nogal spontaan idee dat opkwam tijdens mijn lange reis langs de zijderoute. En het bezoek aan deze vreemde kleine ontsnappingsstaat werd een heel merkwaardige ervaring. Ga naar een plek waar de grootsheid van het verleden in verval is geraakt en de toekomst nog niet is aangebroken.

Ik reisde van het Kaukasusgebergte in Svaneti naar de stad Zukdidi bij Abchazië, en vandaar nam ik een taxi naar de zogenaamde grens. Aan de Georgische kant was er slechts één militaire post, aangezien er als zodanig geen officiële grensovergang bestaat uit Georgië.

Enkele grote vrachtwagenbanden blokkeerden de weg voor autoverkeer. Aan de andere kant waren er enkele paardenkoetsen die passagiers vervoerden met hun grote hoeveelheid bagage, draagtassen en grote dozen met goederen die in Georgië waren gekocht.

De weg ging over een brug bij een rivier die de grens zelf markeerde. Aan de andere kant van de brug was er een paspoortcontroller die naar mijn paspoort keek en de inreisvergunning die ik per e-mail had ontvangen van het Abchazische ministerie van Buitenlandse Zaken.

De voorwaarde voor het verkrijgen van toestemming om Abchazië binnen te komen was dat ik binnen twee dagen op het immigratiekantoor in de hoofdstad Sukhumi moest verschijnen en mijn visum moest ophalen. Het kwam op een apart vel papier. Dit visum moest bij vertrek worden ingeleverd bij de paspoortcontroller.

Ik kreeg geen stempels in mijn paspoort, en dus had ik geen problemen bij het verlaten van Georgië. Omdat je alleen in de problemen komt als je vanuit Rusland naar Abchazië reist en doorgaat naar Georgië. Als je dat doet, val je in de val.

Bij de grensovergang tussen Rusland en Abchazië krijgt geen Georgische inreisstempel in het paspoort, en men is dus illegaal gebleven.

Ruïne hoop met gerechten

In de Sovjettijd was Abchazië een geliefd toeristisch gebied voor de politieke elite van de Sovjet-Unie. De heersers hadden grote, mooie zomerhuizen langs de kust van de Zwarte Zee, maar zijn door de burgeroorlog verlaten.

In het voorheen modieuze deel van de hoofdstad Sukhumi was de wederopbouw geleidelijk begonnen met Russische fondsen. Enkele van de oude Russische herenhuizen rond de havenpromenade waren nog intact.

Het grootste deel van de stad rond het kleine centrum rond de havenpromenade zag eruit als een verlaten slagveld. Ik liep langs het voormalige Georgische regeringsgebouw, een groot gebombardeerd en gedeeltelijk afgebrand gebouw.

Het gebouw stond als monument voor de overwinning op Georgië, maar was nu zowel spookachtig als verlaten. De gevel zat vol kogelgaten en er hingen nog steeds grote posters met overwinningsboodschappen.

Soortgelijke posters hingen overal in de stad om de nationalistische en patriottische gevoelens van de bevolking levend te houden.

Bij ontdekking in het regeringsgebouw

De trap in het gebouw was er nog, en ik glipte er voorzichtig op. Het was een wenteltrap, nog lang niet intact, en de overblijfselen van de trapleuning staken uit.

Vanaf de bovenste verdiepingen kon ik helemaal naar beneden kijken door het gebouw, aangezien de vloerscheidingen gedeeltelijk waren verdwenen. Alleen de gevel en de dragende betonnen kolommen en balken hielden het gebouw bij elkaar en voorkwamen dat het instortte.

Overal was oud beton en roestige wapening. Het gebouw was overwoekerd met hoge distels en brandnetels. In het midden van het gebouw groeiden zelfs bomen en struiken langs de betonnen pilaren.

Afval werd in grote stapels gegooid en gevuld met kogelgaten en graffiti op de muren. De plaats was doorzeefd van haat en frustratie. Maar nu heeft de natuur de macht overgenomen, waar de Georgiërs ooit zaten en regeerden over de regio.

Een groot deel van de stad was eveneens verlaten met veel lege en spookachtige huizen, allemaal gebombardeerd en overwoekerd. Het was een surrealistisch gezicht om de vele totaal afgebrande en lege appartementen naast elkaar te zien met appartementen met bloemen op het balkon, satellietschotels en nieuwe plastic ramen.

Ooit waren Georgiërs en Abchaziërs gewone buren. Misschien dronken ze samen thee en speelden hun kinderen met elkaar in de achtertuin. Nu waren ze dodelijke vijanden, en de Georgiërs hebben hun huizen moeten ontvluchten. Ik vroeg me af of degenen die hun buren het land uit hebben gegooid, gelukkiger leven op een verlaten slagveld dan voorheen?

Zowel toen ik naar de gebouwen keek als naar de kleding van de mensen, was het alsof ik plotseling 30 jaar terug in de tijd was gegaan. De Georgische lari was vervangen door Russische roebels en er heerste een heel bijzondere stemming dat Abchazië nog in dezelfde tijd leefde als toen de oude Sovjet-Unie nog bestond.

Het was heel vreemd voor mij om door een stad te lopen die zo aan een Sovjet provinciestadje deed denken, enkele jaren na de val van de muur en de ineenstorting van het Oostblok.

Wetenschappelijke experimenten in Abchazië

Op een heuveltop achter de botanische tuin in Sukhumi lag een absurd overblijfsel uit de Koude Oorlog. Een testcentrum met dierproeven, dat deel uitmaakte van de ruimterace tijdens de Koude Oorlog. Toen de Sovjet-Unie de hond Laika de ruimte in stuurde, testten ze ook andere dieren om te zien of het hen lukte om de ruimte in te sturen. Waaronder diverse apensoorten. Maar er werden ook andere experimenten gedaan met de apen.

Gekke wetenschappers probeerden gorilla's te insemineren met menselijk sperma in een poging de perfecte en meest duurzame soldaat te creëren. Een wezen dat intelligent was als mens en sterk als een gorilla!

Voordat ik de top van de heuvel bereikte, rook ik van een grote afstand de stank van uitwerpselen van de apen. Er waren veel verschillende apensoorten in oude verroeste en versleten kooien.

Het was een beetje griezelig om tussen de kooien rond te lopen en naar de dieren te kijken en te denken aan alle enge dingen waaraan ze zijn blootgesteld door krankzinnige wetenschappers in witte jassen en met hun hoofd vol gekke ideeën. Het liep koud langs mijn ruggengraat.

Afgezien van het feit dat de apen wat betere verzorging konden gebruiken, kon ik echter geen duidelijke tekenen van paringspogingen met mensen ontdekken.

Ook geen misvormingen na andere vreemde dierproeven. Maar iets absurders en griezeligers, je moet er lang naar zoeken.

Een andere verjaardag in Abchazië

Het was 1 november geworden. Als je je verjaardag viert op zo'n bizarre plek op de wereld, waar de meeste mensen nog nauwelijks van hebben gehoord, moet je ook geen grote ramashang of party-spreker verwachten.

Ik vierde het onbeduidende evenement in wat ooit het beste en meest elegante restaurant van de stad was. Het restaurant was op de pier met uitzicht op de zonsondergang boven Sortehavet.

Het was een uiterst bescheiden overblijfsel uit de tijd dat de stad extravagant was.

De plaats straalde een vreemd gevoel van grandeur uit bij het betreden van het lege restaurant dat gereserveerd was voor de machtige elite. Er waren obers in uniform, er lagen witte tafelkleden op de tafels, fijn porselein en kristallen glazen. Tegelijkertijd was alles vervaagd, vergaan en versleten.

Grote en kleine vissen

Nadat ik mezelf in stilte had gevierd, maakte ik een wandeling langs de pier, waar lokale mannen zaten met hun hengels in het water en met een kleine dram in hun binnenzak. De stemming was goed, maar de emmer voor de vis was leeg.

"Kijk daar!" zei een van de mannen, wijzend naar zijn maat die net een klein visje aan de haak had gevangen.

'Mijn partner vangt kleine vissen maar grote dames,' zei hij hardop lachend. "Maar hij heeft veel problemen omdat zijn vrouw erachter is gekomen dat hij een minnares heeft. Het is niet zo gemakkelijk met die grote dames, ”lachte hij en plaagde zijn partner.

"Nee, zeker niet," antwoordde ik. 'Misschien moet je hem voorstellen om grote vissen en kleine dames te proberen.'

"Ja!" antwoordde hij met een luid gelach.

Ik liet de vrolijke heren achter en ging terug naar mijn hotel. Onderweg kwam ik langs het centrale plein, waar een groepje mannen rond een paar tafeltjes zat. De gelige gloed van de lantaarnpalen scheen op de schaakstukken en de mannen zaten in diepe concentratie. Zo gaat het leven rustig verder in een kleine vergeten afgescheiden staat nabij Sortehavet, dacht ik, en liep terug naar mijn hotelkamer.

Over Abchazië

Aan beide kanten bereidden gewapende groepen zich voor op de strijd en in 1992 brak er een burgeroorlog uit in de regio. De Abchaziërs kregen, net als de Zuid-Osseten, steun van de Russen in hun strijd voor onafhankelijkheid van Georgië. Het conflict eindigde met de terugtrekking van het Georgische leger en Abchazië verklaarde zich onafhankelijk.

Een groot deel van de Georgiërs vluchtte over de bergen naar Svaneti en andere delen van Georgië. De vlucht was buitengewoon zwaar en velen kwamen om. Slechts enkelen zijn begonnen naar huis terug te keren naar wat er over is van hun gebombardeerde eigendommen.

Abchazië wordt internationaal erkend als onderdeel van Georgië, maar heeft zichzelf uitgeroepen tot een onafhankelijke staat die slechts door zeer weinig landen behalve Rusland wordt erkend. Begin jaren negentig vochten enkele Abchazische separatisten om zich los te maken van Georgië.

Hoewel de Abchaziërs slechts 17 procent van de bevolking uitmaakten, vormden ze nog steeds de politieke en economische elite van de regio. Terwijl etnische Georgiërs nauwere banden wilden met de nieuwe staat Georgië toen deze in 1991 werd opgericht, wilden de Abchaziërs de betrekkingen met Rusland onderhouden.

Fijne reis naar het onbekende Abchazië.