Groenland - mijn grootste ervaringen in het land van de mensen

Groenland - mijn grootste ervaringen in het land van de mensen is geschreven door Lene Kohlhoff Rasmussen.

Waarom Groenland?

Ik ben altijd gefascineerd geweest door te lezen over de inboorlingen ver naar het noorden; rond de tijd dat de grote poolreizigers op lange en zware slee-expedities gingen. En ik heb mezelf geamuseerd in het gezelschap van alle grillige lotgevallen in de verhalen van Jørn Riel.

Zodra ik de kans kreeg, zocht ik werk in Groenland​ In maart 1999 stuurde ik al mijn bezittingen naar Aasiaat, gelegen in het zuidelijke deel van de Disko-baai in een groot archipelgebied, 350 kilometer ten noorden van de poolcirkel.

De stad heeft ongeveer 3200 inwoners en is gelegen op een 8 x 3 kilometer eiland. Ik heb drie jaar in Groenland gewoond en de eerste twee jaar bij Boligselskabet INI op het bijkantoor in Aasiaat gewerkt. Later verhuisde ik iets verder naar het zuiden naar Sisimiut.

Een andere baan

Mijn eerste werkdag staat nog heel helder in mijn geheugen. Terwijl ik rondgeleid werd door het kantoor, verscheen een van de schilders van de stad en mijn nieuwe baas Per stelde ons aan elkaar voor. De schilder Lars had Denemarken als jonge man verlaten, toen er nog volop geld te verdienen was voor de ambachtslieden in Groenland.

Nu werd hij daar overspoeld en woonde met een doos bier en een dronken Groenlandse vrouw, met wie hij dagelijks ruzie had. Zijn golvende haar krulde naar alle kanten, net als de stoppels. De kleren waren ooit wit geweest en pas gewassen, maar de gele opgedroogde vlek in zijn broek getuigde dat het lang geleden was.

'Kan zo'n meisje een ontwerpster worden?', Vroeg hij aan mijn baas. Ondertussen ontblootte hij de laatste twee gele hoektanden die hij in zijn bovenmond had achtergelaten.

"Ja, we moeten ook met de tijd meegaan", antwoordde Per. 'Je moet haar verwelkomen.'

"Ja, haha," lachte hij.

'Maar je bent niet al te delicaat, hè?' vroeg hij terwijl hij me een gemene blik wierp.

"Uh nee, ik denk het niet," antwoordde ik zonder helemaal overtuigd te zijn. Het zou even moeten duren voordat ik gerespecteerd werd door het ambachtelijke personeel van de stad en vice versa.

Werkzaam als geest-man

Een paar uur later had mijn baas een gesprek met een jong stel. Ze geloofden dat het spookte in hun appartement en dat er een geest in de scheidingswand woonde. Er is een ongewoon hoog aantal geesten in Groenland. Ik denk dat het komt door de lange donkere winters en de griezelige geluiden als de wind scheurt en de houten huizen schudt.

“Je kunt zelf komen kijken; de geest heeft een enorm gat in de muur gemaakt, 'legde het paar uit. "Als we geen nieuw appartement kunnen krijgen, moet je de muur afbreken en weghalen."

Het resultaat was dat ik het stel mee naar huis moest nemen om te kijken of het een geest kon zijn die gaten in de muren maakte. Ik was bijna net gekwalificeerd als bouwkundig ingenieur en nu was ik een adempauze op mijn eerste werkdag.

Helaas beviel mijn conclusie de bewoners niet. Ik vond geen geesten en ontdekte in plaats daarvan dat de gaten waren veroorzaakt door druk van buitenaf en door mezelf waren veroorzaakt.

Ik kreeg ook andere, meer professioneel uitdagende opdrachten die toezicht hielden op de woningbouw en renovaties van ellendig gebouwde flatgebouwen uit de jaren zestig. Maar ik moest toegeven dat er veel anders was in Groenland, en ik heb veel ontwikkeld, zowel persoonlijk als professioneel, tijdens mijn tijd daarboven.

Een reis naar de 'Chocoladefabriek'

De meeste huurwoningen hadden een redelijke standaard en ik woonde zelf in een klein gezellig houten huisje. Toen ik echter de taak kreeg om de toestand van de gemeentelijke huisvesting op het werk te registreren, kwam ik het concept van 'verwerpelijke woonomstandigheden' serieus tegen.

Veel van de huizen hadden geen centrale verwarming, ze werden verwarmd met een kleine scheepsfornuis en waren erg lek. Er was geen stromend water, dus het moest worden gehaald uit kranen in de stad, en er was ook geen riolering.

Een paar keer per week reden ze met een vrachtwagen door de gemeente en haalden poepzakken op bij de toiletten. Het kwam allemaal uit op wat we de 'Chocoladefabriek' noemden.

Op een dag waren ze vergeten de achterklep van de vrachtwagen te sluiten, en de helft van de uitwerpselen van de stad belandde in een lange strook verderop in de hoofdstraat. Het werd het grote gespreksonderwerp totdat de volgende laag sneeuw de varkensstal bedekte en het er allemaal weer normaal uitzag.

Mijn poging tot integratie in Groenland

Toen het winter werd, kocht ik een hondenemmer en een hondenslee. Het was echter niet daar dat ik mijn verborgen talent vond. Het gebeurde dat ik niet de kracht had om de slee af te remmen door in de riser aan de achterkant van de slee te hangen. Ik verloor mijn evenwicht en liet mijn weg naar beneden een steile heuvel los.

De honden renden weg en ik vond de domme vleeseters thuis, goed ingepakt in sleeën en boeien. Ze hadden elkaar tot bloed gebeten, dus ik moest de dierenarts pakken en een van de honden weer laten lappen. Ik was misschien een hopeloze qallunaat – Groenlands voor Denen.

Desondanks vond ik het geweldig om met de honden het zeeijs op te gaan en te genieten van de waanzinnig mooie natuur en rust. Het zorgde voor momenten waarop het leven nog nooit zo aanwezig was.

Ten noorden van de poolcirkel komt de zon tijdens de winterperiode niet boven de horizon uit. Maar aan de andere kant is er in de zomer een periode waarin de zon 24 uur per dag schijnt.

Veel mensen denken dat de tijd van duisternis betekent dat het donker wordt, maar dat is niet het geval. Hoewel de zon niet over de horizon komt, is het midden op de dag schemering en de maan licht op. Het kan nog lang duren voordat ik erdoor ben gekomen, en ik ging bijna de studeerkamer in in de donkerste tijd.

Op reis in Konebåden

De korte poolzomer, het licht en de middernachtzon zouden met volle teugen worden genoten. Om een ​​beetje rond te reizen, kocht ik een motorboot en noemde die de vrouwenboot - geïnspireerd door de oude Eskimo's. Ik had niet de geweldige zeilervaring, dus ik volgde een cursus navigatie en een radiocertificaat, en toen was ik er klaar voor.

Ondanks de cursus en het certificaat, ervoer ik nog steeds verdwaald te raken in de mist en kwam ik uit in hoge golven en wild weer. Ik heb ook ervaren dat ik na een kleine wandeling in de bergen terug naar de boot ging. Ik vond het echter halverwege op het land vanwege het tij.

Toen ik voor het eerst alleen op zeilreis ging in Groenland naar de naburige stad Kangaatsiaq, had ik de route verstandig op de kaart getekend en op een A4-vel gelamineerd.

Terwijl ik de kaart nauwkeurig bestudeerde, was er een plotselinge windvlaag en vupti - weg was de kaart. Ik vervolgde de route zo goed als ik me herinnerde van de kaart en probeerde landkennis uit te proberen. Zolang ik mijn weg terug kon vinden, zou die waarschijnlijk moeten gaan, dacht ik. Toen ik de hoge antennemast van de stad in de verrekijker voor me kreeg, herwon ik mijn moed en vertrok op volle snelheid.

Het duurde niet lang of er kwam een ​​dinghy met een vanger op me af en zwaaide met zijn armen. Het was geen warm welkom, maar eerder een strenge waarschuwing. Ik bevond me midden in een ondiep gebied en helemaal rond de boot staken de kliffen net onder het wateroppervlak omhoog.

De plaatselijke gevangene leidde me het gebied uit zonder een enkel krasje op de boot. Hij gaf me toen een onvergetelijke shitball in Groenlands, waar ik gelukkig niet veel van begreep.

Op het grote eiland, Disko

In verband met mijn werk bezocht ik voornamelijk de dichtstbijzijnde steden in het zuidelijke deel van Disko Bay in Groenland. Qeqertarsuaq was een van de plaatsen die ik het vaakst bezocht. Het is de enige stad op het 8.500 km² grote eiland Disko, dat ongeveer 100 kilometer van het vasteland ligt.

Grote delen van het eiland bestaan ​​uit hoge steile basaltbergen die 25-65 miljoen jaar geleden zijn ontstaan ​​door vulkanische activiteit. Bij helder weer is het eiland te zien vanuit alle steden in Disko Bay. Qeqertarsuaq is prachtig gelegen helemaal tot aan de baai, en daarachter rijzen de basaltbergen op in een majestueuze uitstraling.

Als je door de stad loopt, voel je al snel de sfeer van het gevangenenleven. De stad is zo rommelig en authentiek als een Groenlandse stad maar kan zijn. Tussen honden en sleden staan ​​droogrekken voor vis en vlees, uitgerekte zeehondenvellen, netten, boeien en kajaks.

Tijdens een van mijn bezoeken was er een walvis gestrand in de baai, en aangezien niemand hem had gevangen, was hij openbaar bezit. Het nieuws ging als een steppevuur door de stad en de mensen liepen weg met een slagersmes in de ene hand en een kuip in de andere. De vreugde was groot over het vooruitzicht van een gratis stuk walvisblubber.

De coole inuit

1-2 keer per jaar moesten we naar alle dorpen gaan om voor de paar huurders in de huizen te zorgen. Tegelijkertijd moest ik de zelfbouwers begeleiden en hen helpen de tekeningen voor hun huisconstructies te begrijpen. De zelfbouwers zijn lokale jagers die een nieuw zelfbouwhuis konden aanvragen in een voltooide bouwmontageset, die ze zelf moesten bouwen.

Van Qeqertarsuaq gingen we naar het dorp Kangerluk, en in de winter reden we daar op een sneeuwscooter. Het was een ongelooflijk koude rit. Wenkbrauwen, wimpers en zelfs de haartjes in de neusgaten bevroren tot ijs, maar het was een reis waar ik altijd naar uitkeek omdat de hele reis door een ongelooflijk mooi landschap gaat.

Kangerluk is een van de kleinste nederzettingen in Groenland. Er wonen ongeveer 50 mensen en het ligt ongeveer 40 kilometer van Qeqertarsuaq. Het is een minigemeenschap van pelsjagers, en de nederzetting heeft slechts één kleine winkel waar je de meest noodzakelijke dagelijkse goederen kunt kopen, als je verder geluk hebt dat deze niet uitverkocht is. Daarnaast is er in één en hetzelfde gebouw een kerk, buurthuis, school en dorpskantoor.

We hadden bezoekuren op het dorpskantoor toen een van de huurders, August, langskwam. August vertelde me dat er iets mis was met zijn ramen, dus nam ik hem mee naar huis om ernaar te kijken. Ik zag al snel wat plastic hangen en fladderen waar het glas had moeten zitten.

'Wat is hier gebeurd, August?' Ik vroeg.

"Een paar maanden geleden werd ik er een beetje dronken en boos over", antwoordde hij, en het moest duidelijk uit het raam. Er hingen ijspegels aan de muren in het huis, maar er stonden verschillende lege jeneverflessen op de keukentafel, dus misschien was hij vorstbestendig.

Terug in Qeqertarsuaq sprak ik met de plaatselijke meester-timmerman en huurde hem in om nieuw glas in de ramen van het huis van August te plaatsen.

"Je hoeft je geen zorgen te maken over de bevriezing van augustus. Hij is van alles een beetje gewend", legt de timmerman uit. "Hij loopt het hele eind als hij naar Qeqertarsuaq gaat, en als hij de rivier moet oversteken, trekt hij zijn kleren uit en draagt ​​ze over zijn hoofd zodat ze niet nat worden."

Groenland: een andere manier van leven

Het waren niet alleen de voorouders van de Groenlanders die cool waren als het ging om bewegen in de natuur. Het is niet een volk dat bekend staat om zijn bijdrage aan grote technologische uitvindingen of omdat het in staat is om zijn gemeenschappelijke economie te beheren en veel sociale problemen op te lossen. Maar dat gezegd hebbende, is het een buitengewoon bewonderenswaardige prestatie dat de Groenlandse natuuronderzoekers duizend jaar hebben kunnen overleven in de harde Arctische natuur.

Onze invloed daarboven is duidelijk over goed en kwaad. Het is een kleine gemeenschap die soms erg problematisch kan zijn, maar ook verrassend pragmatisch.

Sommigen krijgen daar eilandkolen, en het gebeurt soms dat nieuwkomers willen omkeren en de volgende vlucht weer terug willen nemen. Voor anderen – waaronder ikzelf – drongen natuur en cultuur zo diep in de ziel dat je Groenland nooit helemaal los kunt laten.

Of ik geïntegreerd was, weet ik niet. Maar ik heb veel lieve mensen ontmoet, zowel Denen als Groenlanders, die ik erg ben gaan waarderen.

Er zijn nu vele jaren verstreken sinds ik vertrok Kalaallit Nunaat, wat in het Deens vertaald 'mensenland' betekent, en het is tijd voor een hereniging. Ik heb daarom een ​​kaartje gekocht en ga deze zomer op vakantie. En ik heb er enorm veel zin in!

God reizen naar Groenland.

Wat moet je beleven in Groenland?

• Nuuk
• noorderlicht
• Hondensleeën
• Disco Baai
• De ijsfjord in Ilulissat

---

Wist je dat: Dit zijn de 7 steden in Europa met de meeste zonuren

7: Nice in Frankrijk – 342 uur/maand
6: Valencia in Spanje – 343 uur/maand
Ontvang meteen de nummers 1-5 door u aan te melden voor de nieuwsbrief en kijk in de welkomstmail:

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief en ontvang een gratis e-book, reistips voor jouw favoriete bestemmingen & win reisprijzen

De nieuwsbrief wordt meerdere keren per maand verstuurd. Zie onze gegevensbeleid hier.

Laat dit veld leeg als je mens bent: