Indonesië en Australië: daarom reis ik naar het buitenland

Indonesië en Australië: daarom reis ik naar het buitenland is geschreven door De schilderijen Teichert Christensen.

Waarom reizen naar Indonesië en Australië?

"Waar ga je nu heen?" Het is een vraag die ik vaak krijg als ik nieuwe avonturen beleef – vaak buiten de grenzen van Europa. Avontuur is iets waar ik naar verlang als het dagelijks leven een beetje te alledaags wordt en de drang naar nieuwe horizonten en perspectieven te groot wordt. Als die drang bevredigd wordt, is het leven van alledag weer fijn.

In het voorjaar kwam ik thuis van een reis Australië og Azië met mijn vriendin, waar de misser voor het dagelijks leven en roggebroodsnacks op de laatste dagen van de reis geweldig was. En god, wat genoot ik ervan om op de bank te zitten en een leverjongen met remoulade te eten de dag nadat we in ons huis waren geland.

Dit is precies een van de redenen waarom ik uitga. Het dagelijks leven en de kleine dingen thuis krijgen een geheel nieuwe betekenis als ze in een ander licht worden gezien dan je gewend bent.

De reis naar Indonesië en Australië omvatte onder meer een motorreis over Java met alle uitdagingen van dien. En 13.000 kilometer met de auto langs het onbeschrijfelijk mooie kustlandschap van Australië, waarbij we ook nog eens door verschillende tijdzones reden.

Dit zijn allemaal mooie herinneringen om op terug te kijken als het dagelijkse leven hier in klein Denemarken een beetje grijs wordt.

De drang naar zelf mix-snoepjes en X-factor

Zelfs als de ervaringen op zo'n reis op een rij staan, kan het verlangen naar het dagelijks leven nog steeds zijn aankomst aankondigen als je aan de andere kant van de wereld bent.

Ik kan me nog goed herinneren dat een vriendin op vrijdagavond een foto op sociale media plaatste met snoep en gezelligheid voor de televisie. Op dat moment kreeg ik op de bank dezelfde drang naar zelf mix-snoepjes en X-factor, ook al was ik in zo’n mooi en divers land als Australië.

Over precies dat gemis voelde ik me meteen snobistisch. Want hoe kon ik mezelf toestaan ​​iets te missen dat ik elke dag kan krijgen als ik weer thuis ben, terwijl ik zo zelden op deze volkomen onbeschrijfelijke breedtegraden kom? En hoe kan ik het gewone leven van alledag missen als ik door onbeschrijfelijk mooie landen als Indonesië en Australië reis?

Mijn reizen door het leven hebben mij onder andere geleerd dankbaar te zijn, iets wat veel mensen hier thuis als vanzelfsprekend beschouwen. Helaas. Of misschien heeft de energiecrisis van afgelopen najaar mensen geleerd warmte, elektriciteit en water te waarderen. Wie weet?

Een dankbaar volk in Indonesië

Tijdens mijn vele avonturen heb ik geweldige mensen ontmoet die mij het belang van dankbaarheid hebben laten zien.

Van deze reis is er een bijzonder bijzonder gesprek met een Javaan dat duidelijk in mijn geheugen staat. Of misschien werd er zoveel over een gesprek gesproken omdat ik geen Indonesisch sprak en hij geen Engels.

Gelukkig zijn gebaren en gebarentaal iets dat we allemaal gemeen hebben. Dit maakt overigens deel uit van de lijst met redenen waarom ik reis – want ook al zijn we ‘ver van de maan en dicht bij de evenaar’, toch spreken we op de een of andere manier nog steeds dezelfde taal.

We spraken over het leven en de geneugten ervan, en als er één ding is dat iedereen van Javanen kan leren, dan is het levensvreugde en dankbaarheid, ondanks het feit dat ze vrij bloot tussen twee tektonische platen leven op een eiland met twintig actieve vulkanen.

Ze kunnen het zich niet veroorloven om te reizen of naar leuke restaurants te gaan, waar het gesprek trouwens over ging: "Hoe kun je reizen zonder zes maanden te werken?"

Dat vroeg hij verbaasd, nadat we onze mooie regenkleding hadden uitgetrokken, en de broek weer een beetje bloed en leven kreeg - want oef, wat is het toch moeilijk om achterop een kleine motor te zitten door het heuvelachtige landschap van Java in het regenseizoen en het wilde dagelijkse verkeer.

De vraag bracht iets in beweging. Want ja, bedenk eens hoeveel geluk we mogen hebben. We hebben nog geen jaar hoeven sparen om deze reis te kunnen maken. Als hij het zich zou kunnen veroorloven om het land uit te reizen, of misschien gewoon naar een ander eiland in Indonesië, zouden we het misschien over vijf jaar sparen kunnen hebben. En dan kan hij misschien een maand weg zijn en in ieder geval geen half jaar zoals wij.

Desondanks werden we begroet met een grote glimlach en een gastvrijheid die je in Denemarken zelden op dezelfde manier ervaart. Het geeft echt stof tot nadenken om mensen zoals hij te ontmoeten en inderdaad alle mensen uit Java og Indonesië.

Hoewel ze relatief vaak getroffen worden door natuurrampen en over weinig financiële middelen beschikken, is het humeur hooggespannen en ligt behulpzaamheid in hun aard. En dit ondanks het feit dat ze niet altijd de oplossing voor hun problemen hebben, maar dat ze er toch een vinden.

Een voorrecht om Deen te zijn

Wellicht is het al duidelijk dat ik overvallen wordt door een ambivalent gevoel over het leven in Denemarken als ik thuiskom van zo’n reis naar bijvoorbeeld Indonesië en Australië. Het gevoel wordt alleen maar sterker elke keer dat ik weg ben; Want waarom is onze samenleving zo verpest dat het voelt alsof er maar één manier is om in Denemarken te leven?

Hier is nog iets om toe te voegen aan de lijst met redenen waarom ik reis: geïnspireerd en eraan herinnerd worden dat het leven op talloze verschillende manieren geleefd kan worden.

Persoonlijk ben ik verdeeld, omdat ik me, zoals eerder vermeld, ongelooflijk bevoorrecht voel om in een land als Denemarken te wonen, waar we een dak boven ons hoofd hebben, eten op tafel en bijna nooit met honger naar bed gaan. Dit in tegenstelling tot veel andere landen.

Ik kan mezelf er nauwelijks toe brengen deze woorden te zeggen. Ik ben me ervan bewust dat het heel generaliserend is om te zeggen, maar we hebben veel geluk in Denemarken, en dat wil ik natuurlijk nog meer benadrukken terwijl ik de wereld ervaar.

Aan de andere kant weet ik niet zeker of ik in een land wil wonen dat zo prestatiegericht is als Denemarken. Er is een recept waar je naar moet leven. Als je het voorgeschreven recept niet volgt, wijk je af van de norm en word je een geweldige gesprekspartner. Hoe kunnen we zo ver vooruit zijn op het gebied van technologie, maar zo ver achterop als het gaat om diversiteit?

Ik denk echter dat we er nu meer dan voorheen goed in zijn om 'normale' sociale normen terzijde te schuiven, en ik ben er zeker van dat dit een trend is die we de komende jaren zullen zien.

Grote kleine wereld

Bovenstaande overwegingen, maar ook nieuw denken, inspiratie, bedenktijd, persoonlijke ontwikkeling, nieuwsgierigheid en niet in de laatste plaats ervaringen, zijn redenen waarom ik reis. En ik zal er nooit mee stoppen, want reizen geeft me nieuwe vreugde en nieuwe perspectieven op de dingen thuis. Ik voel dat ik positief groei en ontwikkel als ik reizen maak in de grote – of eigenlijk niet zo grote – wereld.

Ik heb het gevoel dat ik evolueer als ik levensbevestigende gesprekken voer met een vreemdeling in Indonesië en door adembenemende landschappen in Australië rijd. Als we in 24 uur naar de andere kant van de wereld kunnen reizen, hoe groot is de wereld dan?

Omgekeerd heb ik me nog nooit verder weg gevoeld dan toen we er drie dagen doorheen reden Noord-Australië van Darwin tot Townsville; een tocht van 3000 kilometer door ‘de echte Aussie outback’. Hier zwaai je naar tegenliggers, want je wordt maar eens in de twee uur gepasseerd. En de GPS is overbodig, want er is maar één weg.

Het vervoermiddel was een belevenis op zich: 42 graden in een auto uit 1991 met een airco die het niet doet. Pfff, het was warm!

Ik denk dat de gelukkigste dag van de reis de dag was dat we de auto kregen airco weer aan het werk - halleluja dat werd geknuffeld. En ik moet beloven dat airconditioning na die dag een nieuwe betekenis kreeg; enorme waardering voor zoiets simpels als koude wind in een auto.

Ik zou door kunnen gaan met het opsommen van dingen die ik tijdens de reis heb geleerd en gewaardeerd en die ik mee naar huis heb genomen. Hier, zeven maanden na terugkomst uit Indonesië en Australië, heeft het leven van alledag zich weer aangekondigd, en ik waardeer nog steeds mijn roggebroodvoedsel met leverpaté en zelfgemaakte snoepjes.

In mijn rugzak heb ik nieuwe ervaringen, hulpmiddelen en kennissen opgedaan, waar ik nooit meer zonder zal kunnen. Ze zijn onderdeel geworden van mijn dagelijks leven thuis. Want zoals Shu-bi-dua zo mooi zingt, zo is het ook Denemarken inderdaad, een prachtig land.