Albanië en Montenegro: een wilde ervaring

Albanië en Montenegro: een wilde ervaring is geschreven door Jacob Gowland Jørgensen.

Europa's laagste prijzen in Albanië

Het voelt alsof de oude Mercedes-taxi vleugels heeft, want we vliegen weg en het stof stijgt om ons heen. De snelheidsmeter geeft echter slechts 80 km / u aan, dus misschien is het gewoon de landweg met kuilen die hier steeds erger wordt op weg van de mooie stad Shkodra in het noorden van Albanië naar de hoofdstad van Montenegro, Podgorica, net over de grens.

Ik denk terug aan de tijd dat ik samen met 25-30 andere leden van De Berejstes Klub Albanië mocht lachen, zingen, eten en ervaren, en toen Montenegro net het nieuwste land van Europa was geworden.

Tirana in Albanië was een reisrevelatie.

De stad, die bijna lijkt op een gebombardeerde locum in een stalinistisch pretpark, vindt zichzelf terug en is kleurrijk, open en levendig geworden. Brede trottoirs, platanen en caféleven met uitzicht op de bergen. Fijne oude mannen met schuine hoeden, mooie jonge vrouwen en tandeloze vrouwen.

Gecombineerd met wat wel Europa's laagste prijzen voor heerlijk eten en koude bieren moeten zijn, was het niet moeilijk om de stemming op peil te houden in het officieel armste en meest niet-religieuze land van Europa. 70% zegt dat ze niet religieus zijn, "dus er kwam iets goeds uit het communisme", zoals de hostel-dikker met een glimlach zei terwijl hij varkenskarbonades grilde en bier dronk in de achtertuin van het Tirana Backpacker Hostel.

De grote neergang

Nu was ik op weg naar het noorden omdat ik een goedkoper vertrek had gekregen via Montenegro, en dan kon ik ook gewoon een shot beschaving krijgen voordat ik naar huis terugkeerde. Had ik gedacht. Vreemd genoeg reden er geen bussen op deze route, maar overal elders. Waarom gaat niemand naar de hoofdstad van dit land?

Er was één hostel in de hoofdstad Podgorica en daar had ik hun enige kamer geboekt voor 20 USD. De stad leek meteen op een buitenwijk van een stad die er niet was, en het gebouw waarin Steves Hostel was gevestigd, is een van de meest sloopwaardige die ik in lange tijd heb gezien. Het muffe, gebarsten beton en de geur van iets ondefinieerbaars chemisch.

"Ik vraag me af hoe asbest eigenlijk ruikt", dacht ik, terwijl ik door de oude deur naar binnen schoof om te horen dat ze toen niets hadden gereserveerd, omdat ze geen controle hadden over boekingen. Suk. Dubbele zucht, want deze stad was berucht om de hoge kamerprijzen.

Ik werd echter naar beneden geholpen naar het VVV-kantoor, dat we na een half uur gezamenlijk vonden. In een vlaag van monstervermoeidheid en machteloosheid heb ik de VISA-kaart met een buitensporig bedrag gebruikt. "Er is een VN-congres in de stad, dus er zijn niet zoveel kamers", zei de lieve dame.

De hoofdstad van Montenegro was een grote tour de teleurstelling​ Het centrum van de stad zag eruit als de Sovjet-Unie op een slechte dag in '82 met veel straatnamen in Russische letters… Waaronder natuurlijk de "Oktoberrevolutiestraat" en de "Straat van Moskou".

De huizen hingen in grijze laser, en overal was graffiti, afval en gaten. De mondhoeken hingen neer op de meeste mensen die anderen bedienden, bijvoorbeeld de ontbijtdame in het hotel was azijn.

De elegante jurken van de Albanese vrouwen werden hier iets te vaak vervangen door Bilka-pakken, die als kers op de taart zo ver in het kruis hadden kunnen hangen dat je een zwangere vrouw naar elkaar kon zien glimlachen. Een redelijk slecht zicht.

Nou, ik besloot er het beste uit te halen en ging op reis door de stad, waar het thema van mijn fotografie "Downturn" was, en toen was de stad ineens een paradijs. Een beetje Montenegrijns, maar toch vermakelijk.

Gelukkig is er sindsdien veel goeds gebeurd in de stad, maar toen was dat niet veel waard.

De prachtige kust van Montenegro

De volgende dag nam ik de bus in de volle zon richting de prachtige, mooie kust die met zijn zachte bergen en scherpe dalen associaties geeft met Noorwegen. Hier stond Montenegro op zijn best.

De bergen, die er van een afstand inderdaad donker uitzagen, hebben het land zijn naam en identiteit gegeven: het land van de zwarte bergen. Oude vestingwerken lagen op de kliffen en wezen de weg naar het felle licht havet en de vele mooie kustplaatsjes.

In het midden van dit alles lag de UNESCO-stad Kotor, waarvan het oude stadscentrum volledig is gerestaureerd. De poort in de kasteelmuur leidde naar een klein juweeltje van een stad, waar de gladde kasseien en kronkelige straatjes de indruk wekten van Harry Potter op een reis naar Middelhavet.

De kerk verkondigde dat het dit jaar zijn 1200-jarig jubileum had en erboven lagen oude kasteelresten met uitzicht op de diepste fjord van Zuid-Europa. Er was natuurlijk een drukte, zelfs hier in de maand september, want Montenegro trekt veel toeristen naar zijn kusten. Hier waren veel Montenegrijnen van gelukkige mensen op vakantie.

De kasteelmuur van Kotor met uitzicht op de fjord is indrukwekkend. In Kotor zag ik ook voor het eerst de vlaggenwegen van het land trots boven een gebouw. Ik had een duidelijkere markering van de relatief hervonden onafhankelijkheid verwacht, maar misschien heeft het nationalisme in de regio gaandeweg toch wat lessen geleerd na de wreedheden van de Balkanoorlogen.

De lunch werd genomen in een uitstekend Italiaans restaurant op het plein, en het licht en de indrukken zaten zo diep in mij dat zelfs Podgorica in een iets meer lichtgrijs licht stond toen ik terugkeerde naar de stad.

Op weg naar huis in het vliegtuig met uitzicht op verlaten berggebieden, adverteerde Montenegro Airlines dat ze net een zomerroute naar Kopenhagen hadden geopend vanuit Tivat, dat aan de kust ligt. Het is waarschijnlijk een heel verstandige zet om deze luchthaven te gebruiken in plaats van die van de hoofdstad, als je wilt dat mensen terugkomen naar het kleine land met de weidse uitzichten.

Goede reis naar Albanië en Montenegro Balkan!