Kirgizië: een reisverhaal over adelaars, nomaden en Issyk Kul

Kirgizië: een reisverhaal over adelaars, nomaden en Issyk Kul is geschreven door Jacob Gowland Jørgensen

De kudde reist naar Kirgizië

Ik wacht op mijn lift op de luchthaven van Kastrup. Ik ben moe. En blij. Het is lang geleden dat ik zo veel heb gelachen. En zo veel meegemaakt in zo'n korte tijd. Ik ben net geland na een veelbewogen reis naar Centraal-Azië, een gebied waar ik al jaren naar kijk. Ik was daar met een stel goede mensen - een mix van bekende en nieuwe gezichten - en het speelde.

Nu je ook gewend bent om alleen te reizen, voelt het als een kleine overwinning om op reis te gaan met mensen die je niet kent, maar alle vooroordelen werden beschaamd, en ik had nog nooit zo veel uit deze reis gehaald door te rommelen om jezelf heen.

Het was gewoon gevuld met grappige dieren, verrassende planten en lachende mensen in wollen gewaden.

Bishkek - chique restaurants en lange marsen

Je weet heel goed dat je op weg bent naar Langbortistan als er meerdere pagina's in de gids staan ​​over waar het land ligt. En hoe het echt heet. En hoe weinigen kunnen het op een kaart aanwijzen. De officiële Deense naam voor Langbortistan is Kirgizië, en de gemakkelijke manier om te onthouden waar het is ten opzichte van de andere stan-landen is dat Kirgizië ligt net ten westen van China. Kee-kee.

We vlogen via het WK-gekke Moskou met Aeroflot naar de hoofdstad van Kirgizië, Bishkek, wat een leuke ervaring was. Er was geit op het vliegveld, maar er was niets mis met Aeroflot.

Ik heb het reizen Bishkek horen noemen als 'de saaiste stad ter wereld', maar nu het verwachtingsniveau was bijgesteld, was het duidelijk een positieve verrassing. Het ene chique, gezellige en echt goedkope restaurant na het andere, bijvoorbeeld Arzu. En tadaaaa; je zou gemakkelijk andere dan schapenvlees kunnen krijgen! Er was 'Sovjet-nostalgie' in de vorm van standbeelden en strekkende marsen voor het parlement, en dan is de Bisjkek - zoals we het liefkozend noemden - een nogal groene stad met uitzicht op met sneeuw bedekte bergen.

Er was niemand die iets anders wilde dan naar ons glimlachen en ons helpen. Of negeer ons, zoals in het Oosten vaak de gewoonte was in de goede oude tijd voordat het IJzeren Gordijn roestte. Geen oplichters, geen gangsters. We verbleven in een gloednieuw hotel met het meest servicegerichte personeel dat ik de afgelopen tijd heb ontmoet en zijn door de stad gereden.

Ook in Kirgizië is klimaatverandering gekomen, dat al een fel landklimaat heeft, waardoor de temperatuur een van de eerste dagen 37 graden bereikte, dus ook leuk om een ​​paar musea binnen te gaan. En dan waren er 's avonds perfect passende temperaturen waar men in de open lucht kon genieten van de lokale specialiteiten.

Gastgezin in Kirgizië: mama is hier!

We reden vanaf een hoogte van 800 meter erboven havet, waar Bishkek ligt, naar boven en naar buiten. Nu is er niet veel van een grote stad boven Bishkek, dus de stad vervaagde snel en na een paar uur bereikten we een armoedig dorp. Het had ook geregend, wat ook niet normaal is, en je moest je concentreren om niet in een van de kleine slootjes met bergwater te plonsen die door de tuinen liepen.

We hadden de 'homestay', wat letterlijk te begrijpen was: we moesten thuis blijven bij een Kirgizisch gezin. Het was echter volledig georganiseerd en de plaats maakte deel uit van de nationale toeristenvereniging, "Kirgizische Community Based Tourism Association", dus er waren tot meerdere huizen op het perceel en we werden persoonlijk verwelkomd en ondergebracht.

Een paar van de groep hadden een breukkamer waar het pasgetrouwde stel uit de familie werd uitgezet en gasten binnenkwamen. Ik kreeg de tapijtkamer waar overal dekens lagen en een goed bed om in te slapen met een schilderij van de familie aan de muur. De stijl van het schilderij kan waarschijnlijk het beste worden omschreven als "naïef-Sovjet". In ieder geval vrij uniek.

Over uniek gesproken, we kwamen een tafel tegen die ik nog nooit recht heb gezien. Moeder stond glimlachend, haar gouden tanden straalden, en de nieuwe schoondochter keek trots toen ze ons een hoorn des overvloeds van een lange tafel lieten zien waar nauwelijks plaats was voor bestek voor alle plaatselijke lekkernijen.

En dus. 's Ochtends, 's middags, 's avonds was er snoep, en het werd al snel een vrolijk gesprek als we iets nieuws van tafel moesten proberen, omdat er smaken waren die we nog niet eerder hadden geprobeerd. Gelukkig waren er ook tonnen noten en gedroogd fruit. En we kregen verschillende goede vlees- en rijstgerechten en werden opgeschonken, dus ik kreeg herinneringen aan mijn eigen grootmoeders die niet zomaar een "nee dank je, ik ben vol" namen voor goede goederen.

De kerstman reist natuurlijk naar Kirgizië!

Ik rolde in bed en droomde van lieve dingen, absurde schilderijen en de kerstman ... Dat laatste zou misschien te wijten kunnen zijn aan het feit dat er een redelijk getrouwe kopie van de slee van de bebaarde man in de tuin onder een boom stond, als een soort buiten gezellige kraam. Het zou nauwelijks passen in "Stay Better", maar het was prima.

Het hele gezin was verhuisd naar een gigantische, traditionele wollen tent yurt, dat in het nomadische land vrij traditioneel is ingericht en gebouwd, en hier sliepen ze.

We gingen wandelen in het dorp waar we minstens evenzeer een toeristische attractie waren als voor ons en de camera's klikten vrolijk. We waren ook op een vrijwilligersrit met de saaiste krekels die ik heb gezien. "Laatste stap voor de zeepfabriek" werd mijn paard hernoemd, maar het was toch een mooie rit. De krekel had echter niet midden in een kleine rivier hoeven te stoppen, maar toen kwamen we voorbij. En we voelden ons na die dag een beetje meer Kirgizisch.

Issyk Kul - met Don Dario op het strand

Issyk Kul betekent "Het altijd warme meer", en is 's werelds 2e grootste bergmeer na het Titicacameer. In een regio waar echt nog een lange weg te gaan is havet, een warm meer is natuurlijk een trekpleister en rond het meer zijn zelfs meerdere goede zandstranden.

We hielden van de lokale toeristen uit Kirgizië, Kazachstan en Oezbekistan en hielden pitstops op een zandstrand met glijbanen, ligstoelen en een vrolijke zomersfeer.

Het meer Issyk Kul was nu niet superheet, eerder zo'n wat gewone Deense badtemperatuur, maar het was ook nodig om wat af te koelen. De opgewektheid van de groep was al groot, en het steeg tot onvoorstelbare hoogten toen de lokale Don Dario in microspeedo's op een kaal stuk strand ging staan ​​en de spieren in het zachte deel van de rug begon te 'spannen'.

De mens is een grappig dier.

Op jacht met de steenarenden

Nog voordat u naar Kirgizië reist, weet u misschien dat het land wereldberoemd is vanwege de traditionele jacht, waarbij valken en adelaars worden gebruikt om klein wild te vangen. De vogels die in valkerijcentra in Denemarken te zien zijn, komen vaak van hier, waar steenarenden en verschillende soorten valken veel ruimte hebben in de bergen. Het is een fijne en traditionele opvoeding om valk te worden, en het wordt vaak overgeërfd van vader op zoon.

We hebben van dichtbij meegemaakt hoe een steenarend een konijn achtervolgde, en zoals de valkenier het uitdrukte: als de adelaar wordt afgelost, heeft het konijn geen kans.

De vogels kunnen een muis zien bewegen op een afstand van 3 kilometer en ze breken gewoon de nek van het dier als ze erop landen! Dit is ook de reden waarom de vogels petten dragen, omdat ze gemakkelijk gestrest raken van alle indrukken die komen als je nu HD-zicht hebt.

Daarom stonden we er ook op dat de jacht zou plaatsvinden op een verlaten plek waar niet veel schreeuwende toeristen waren, maar waar de natuur zijn gang kon gaan.

De valken vangen vossen, kleine herten, marmotten, konijnen en ander lekkers met de vogels als ze in de zomer in nomadenkampen zijn. En ja, ik zou natuurlijk moeten proberen een steenarend te houden; het is zowel een mooi als halfzwaar dier.

Niemand reist naar Kirgizië zonder Song Kul te bezoeken

We reden helemaal rond Issyk Kul en sloegen de hoofdweg af, want nu gingen we naar de hoogten.

Op een hoogte van 3000 meter ligt het Song Kul-meer en de zomerkampen van de lokale bevolking, waar ze van april tot september vertrekken als het weer goed is. Hier staan ​​tegelkachels in de yurts, omdat het 's nachts gemakkelijk 5-10 graden kan worden, en dan is het erg lekker met een emmer hete kolen, als je het nu net zo koud hebt als ik.

Song Kul was verreweg de mooiste plek van de reis, wat niet veel zegt in een kleurrijk bergland.

Als je naar Kirgizië reist, misleid jezelf dan niet om geweldige Song Kul te ervaren. Sappig groen gras met witte yurts die als paddenstoelen op de bergvlakte zijn uitgestrooid. Paarden die vrij rondliepen in kleine groepen, zoals kleine gezinnen op picknicks. Wilde bergen en het blauwe bergmeer. En weer super vriendelijke locals die zich snel thuis voelden bij ons.

Edelweiss, oh Edelweiss ...

We gingen de rotsen op en vonden oude rotstekeningen. We liggen en zonnebaden tussen de vele duizenden edelweissbloemen die, als kleine donzige wonderen, de laatste hand leggen. Ook hier gingen we een ritje maken, en we waren best lang toen we na een paar uur in de prachtige natuur terugkeerden op een prachtig paard dat daar zo duidelijk thuishoorde.

Onze longen moesten op de 3000 meter een beetje extra werken, maar de paarden slaagden erin als de normaalste zaak van de wereld. En de kleine kinderen die hier rondhuppelden, zagen eruit alsof ze te paard waren geboren.

Een muur-tot-muur-glimlach van de andere wereld

In het naburige kamp werden lokale sportwedstrijden georganiseerd met touwtrekken, paardenoefeningen en andere traditionele spellen, dus ons kamp vindt ook dat er wat op straat moet worden gelopen, dus werd er een spontane 'nep'-bruiloft georganiseerd, waar de familiezoon kreeg de eer om te spelen dat hij trouwde met een van de mooie, buitenlandse meisjes. Ik denk niet dat je nog een keer naar hem had kunnen glimlachen, zelfs niet als je een shaker had gebruikt, en het was best leuk en brutaal.

Aan de andere kant hebben we veel inzicht gekregen in de nogal complexe en problematische tradities rondom het huwelijk, die er niet makkelijker op worden gemaakt door het feit dat het nu ook normaal is om weer te scheiden.

Als je naar Kirgizië reist, zul je merken dat het land overwegend moslim is, maar misschien alleen. Het lijkt erop dat de meerderheid er niet veel om geeft - dat maakte het communisme ook tot een verschil in het kleine land.

Maak kennis met Arslanbob

Kirgizisch is een Turkse taal die wordt gesproken door mensen die het meest lijken op de Mongoolse nakomelingen van Genghis Khan. Dit is hoe het is als je een land hebt dat aan de oude zijderoute ligt en wordt omringd door naties die graag hun pad naar nieuwe rijkdommen hebben veroverd. En wat een taal, want het heeft enkele van de vrolijkste namen afgeworpen.

We gingen naar Arslanbob, niet ver van een stad die bijna Jazzketchup heette. Dat is mooi! Arslan is de leeuw, en Bob kan de reizende ontdekkingsreiziger betekenen. Ik ben een fan van Kirgizië.

In Arslanbob zagen we de wereldberoemde walnotenbossen, waar zelfs Alexander de Grote zich een weg doorheen heeft gekauwd. We reden door berglandschappen waar gieren en andere grote vogels boven ons zweefden.

We kwamen door Karzarman, een vreemd en vriendelijk mijnstadje, waar vervallen Sovjetgebouwen naast nieuwe huizen stonden. En toen bereikten we onszelf Bob'en, wat chaotischer was dan wat we eerder hadden geprobeerd, ook al was het een regionaal toeristisch centrum.

De walnoten waren prima, en de gegrilde picknick in het bos was fantastisch, maar het hoogtepunt was de lokale zaterdagmarkt bij de waterval, waar we wat foto's te zien kregen. Ik was op een gegeven moment duidelijk te traag om te begrijpen dat sommige lokale bewoners me op een lachende groepsfoto wilden hebben, dus kwamen ze naar me toe en toen flitsten de gouden tanden in de zon. We voelden ons zo welkom.

Lokale goederen werden verkocht in zowel de categorie "mooie handgemaakte producten" als in de categorie "stop nu waar de koekjes zijn". Er waren kleine ritten. Er waren ballondarten en ik won een plastic trompet. Het weer was geweldig, de berglucht was helder en er waren uitzicht op watervallen en een off-piste skigebied, waar avontuurlijke Oostenrijkers jaar na jaar kwamen. De Arslanbob leefde en wij maakten er deel van uit.

In zoverre leeft Kirgizië het predikaat van een over het hoofd gezien reisland na. En ik ben blij dat ik ervoor heb gekozen om het samen met andere glorieuze, reislustige mensen te ervaren. Dit zal waarschijnlijk niet de laatste keer zijn dat ik naar Kirgizië reis!

Echt een goede reis als je naar Kirgizië reist!