Sevilla - een vleugje zonneschijn op een vurige ziel

Af Joan Juanita Andersen

De Spaanse zon is meedogenloos

Vanaf zijn plaats in de hoge, diepblauwe Andalusische lucht brandt het direct op de witgekalkte huizen van Sevilla. Het lokt met beloften van zorgeloos flirten, oogverblindende heldere dagen zonder einde en een bedwelmend gevoel van vrijheid.

Maar het is nog vroeg. De eerste zonnestralen kunnen slechts vaag worden waargenomen als een lichtende mist op de daken van de stad. Beneden bij de halfdonkere rivier is Guadalquivir verlaten. Alleen de straatvegers lopen rond en proberen de laatste resten van lege flessen, frituurzakken en ander afval weg te halen die de jongeren de avond ervoor hebben achtergelaten. 

De laatste sporen van het sterrenstof boven me vervagen langzaam terwijl ik stilletjes over de promenade met de vele palmbomen loop. De koele strelingen van de nachtelijke lucht hebben mijn lichaam goed gedaan, dat iets meer dan een halve dag geleden werd verleid en verbrand door de doffe zon.

Terwijl het licht steeds dichterbij komt, passeer ik een smal straatje. Ik ben al snel verliefd geworden op de smalle, halfdonkere steegjes die samen het raamwerk vormen van het dagelijkse leven in Sevilla.

Reisaanbiedingen: Mooie villa in de Andalusische bergen

Schaduw in Sevilla

In veel van de meest charmante wijken van Sevilla lijkt het erop dat de bouwers in een dwaze verliefdheid op de stad haastig veel huizen hebben gebouwd zonder te denken dat koetsen door de straten zouden kunnen rijden of dat de zon nooit helemaal zou reiken tot de onderkant.

Maar misschien was dit de bedoeling. Als bescherming tegen de ondraaglijke hitte van de zomer was het waarschijnlijk fijn om te kunnen ontsnappen in de koele schaduw wanneer je maar wilde.

Hier is een goed vluchtaanbod naar Sevilla - klik op "zie aanbieding" om de uiteindelijke prijs te zien

Bekeken door waakzame ogen

Ik voel me aangetrokken tot de smalle straatjes en hun verhalen. De witgekalkte huizen met hun ijzeren tralies voor de ramen en de bloemen, die in duizend tinten stralen, verbergen alles wat zich afspeelt achter de muren. Slechts af en toe krijg ik een doorkijkje achter de gevel als er een poort opengaat of een raam dichtslaat.

Het is bijna alsof ik door waakzame ogen word gadegeslagen als ik plotseling de straat oprijd. Ogen die ik niet eens kan zien. Ogen die zoveel fluisterende geheimen en verhalen verbergen dat als ik een stap te dichtbij stap, ze me hier zullen vangen temidden van hun eisen om eer.

Ik wil gepakt worden zodat ik niet de kans krijg om de buitenwereld te vertellen over mijn ervaringen achter de muren. Het is alsof de Spaanse ziel mijn vrijheid opeist voor een kleine aanblik van haar machtige wezen.

Ik strijk met mijn vingers over de ijzeren tralies die voor alle ramen zitten. Achter hen zijn luiken die zowel de warmte als nieuwsgierige blikken buiten houden.

Ik glimlach melancholiek als ik eraan denk dat ik heb gehoord dat de ijzeren roosters zijn gebouwd met als enig doel de jonge cavalier weg te houden van zijn geliefde en lichamelijk contact te vermijden vóór het huwelijk dat vroeger zo belangrijk was. Toch vonden de jonge geliefden hun eigen manier van communiceren. In talloze gedichten, verhalen en in de flamencodansen verschijnt de Spaanse waaier als geheime boodschapper tussen het jonge stel.

Toen woorden hun verlangens of frustraties niet konden uitdrukken omdat ze elkaar niet konden raken dan door een rooster - en met duizenden roddelogen toekijkend - werd de waaier met zijn vele vormingsmogelijkheden hun gemeenschappelijke geheime hartslag.

Het was moeilijk om verliefd te zijn op het oude Spanje​ Vooral als iemand verliefd was op de verkeerde.

De muren die mij omringen, vertellen echter niets over de vele emoties die in de loop van de tijd zijn onderdrukt, en over de verstandige huwelijken die zijn aangegaan om de toekomstige macht en het prestige van de gezinnen veilig te stellen.

In afwachting van stilte

Het diffuse ochtendlicht sluipt de steeg binnen. Ik houd mijn adem in en luister naar de compacte stilte en het gebrul van de auto's die buiten op straat beginnen te rijden. Ik zou terug moeten gaan en het rechte pad naar huis moeten vinden voordat ik verdwaal in de labyrintische straten of in een van de gevaarlijke buurten beland.

De teleurstelling verandert in een zucht. Ik had gehoopt een glimp op te vangen van de Spaanse ziel in deze straat, maar ik voel niets anders dan de waakzame, wachtende stilte. Het voelt bijna alsof de straat opgelucht adem haalt als ik hem weer verlaat. Een beetje slaperig ga ik de ochtendzon in, die nu helemaal op is.

Als ik later op de middag langs dezelfde straat loop, weiger ik even om daar weer naar binnen te gaan.

Er hangt een vreemde rilling in de lucht. De sinaasappelbomen en de wilde bloemen achter de ijzeren roosters ruiken intens in de hete zon. Mijn voeten vinden zelfs hun weg naar het kronkelende geplaveide huis, sinaasappelbomen en hoge muren. Het voelt alsof de hitte van duizend zomers in deze straat is vastgehouden.

Ik beweeg langzaam, aarzelend. Door te voelen hoe de straten smaller en smaller worden, passeren steeds minder mensen me. Ze kijken me wantrouwend aan en haasten zich. Ondanks dat het vroeg in de middag is en de hitte mijn huid vochtig maakt, lijkt het alsof de duisternis ineens is gevallen. Ik vrees dat de huizen die aan weerszijden van mij uittorenen uiteindelijk samen zullen groeien, zodat de duisternis totaal zal zijn en de blauwe lucht volledig zal verdwijnen.

Liefdesverklaring in de straten van Sevilla

Plots stroomt het geluid van live Spaans gitaarspel naar me toe. Een diepe en galmende mannenstem verkondigt overtuigend dat als de vrouw van wie hij houdt de zijne wordt, hij haar "el mundo entero" zal geven; Wereldwijd.

Het rauwe geluid van zijn stem gaat gepaard met het luide geluid van geklap en laarsgetrappel, en als ik het volgende huis bereik en door een ijzeren traliewerk naar binnen kijk, staat hij daar plotseling. Een lange gespierde man in versleten zwarte cowboybroek, blote bovenlichaam en met lang haar stampt een paar keer op de grond. Hij beweegt zijn armen naar achteren en duwt zijn borst naar voren zodat het lijkt alsof hij klaar is om te vechten tegen - en te winnen - van zowel de zon, het water, het vuur als de duisternis om het hart van zijn geliefde te winnen.

Terwijl hij langzaam en met al zijn kracht zijn armen in een fascinerende positie omhoog heft, doet hij een stap naar voren. Alle spieren in zijn lichaam zijn gespannen. Zijn handen komen tot leven. Als twee vogels beginnen ze in cirkelvormige bewegingen om te proberen het verlangen te vatten dat overal in de hete, pijnlijke lucht hangt en dat voortdurend een ontsnappingsroute zoekt door de ijzeren tralies en de stille, witte huizen.

Ik voel een woede die niet alleen van hem is, maar een vuur dat brandt in de gewone Spaanse ziel - overgedragen op de expressieve dans van flamenco.

Het naakte geluid van de gitaar wordt steeds intenser. De danseres beweegt in snelle precieze bewegingen. Ik voel alleen het pulserende lichaam voor me. Hoe het, onder volledige controle, verwoed probeert de hopeloosheid van liefde uit te schreeuwen terwijl het gezicht geen tekenen van emotie vertoont.

Geabsorbeerd in Andalusië

Mijn hart klopt in de maat met de snelle, scherpe zwerver. Ik wou dat ik het brandende gevoel kon loslaten van de ijzige ijzeren staven die het van binnen sloten. Ontketen de vele jaren van onderdrukte passies in de straten van Sevilla en laat je er zelfs zinloos door verleiden, word er een deel van. Ik heb zin om recht in de Spaanse zon te springen en me te laten verbranden, zodat ik eindelijk verlost kan worden van al het verdriet dat me op dit moment overspoelt.

Plots maak ik oogcontact met de danseres. Een strenge, veroordelende blik die waarschijnlijk alleen door de dans wordt geconcentreerd en niet bewust naar buiten om het ijs op mijn rug te maken. Plots weet ik dat ik een grens heb overschreden door zo ver te gaan als ik heb gedaan. Ik heb mezelf opgesomd om een ​​glimp op te vangen van iets veel groters en veel krachtiger dan mijn onervaren hart kan bevatten.

Ik hap naar adem en begin vanaf daar te joggen. De straten worden breder, ik hoor weer het geluid van auto's, meer mensen passeren me. Maar dan beland ik op een doodlopende weg. Ik ben verdwaald. Andalusië zal me vasthouden nu ik zijn diepste wezen heb geschonden. Mijn handen trillen en mijn hart klopt van angst. De geur van bloemen verandert in een misselijkmakende gevangenis.

Weer op het goede spoor

Een jonge glimlachende Spanjaard die zijn Engels wil oefenen, leidt me weer naar herkenbare plekken. Ik zie de moderne supermarkt, het veel voorkomende tumult op straat en in de verte flitst een reclamebord voor een grote hamburgerketen.

Ik loop naar de oevers van de Guadalquivirs en ga zitten. De zon heeft zijn dak op Sevilla verloren en heeft een verleidelijke, rode kleur in het westen achtergelaten. Ik ben dankbaar voor de koele herinnering aan de rivier dat deze wereld minstens zo prachtig is als het koninkrijk van de zon.

Sevilla is meedogenloos. Op zijn eigen verleidelijke, verleidelijke manier slaagde het erin me te overspoelen, te strelen en een rusteloos, levenslang vuur in mijn lichaam aan te steken. Een vuur waarvan ik wou dat ik het kon inkapselen en altijd zo sterk aanvoelde als ik het nu voel.

Ik sluit mijn ogen en voel me gelukkig; het is nog maar lente in Sevilla.