Elba: Capo Sant Andrea – het paradijselijke eiland van Napoleon

Elba: Capo Sant Andrea – het paradijselijke eiland van Napoleon is geschreven door Trine Søgaard in samenwerking met Kapo Sant'Andrea, die ons mee op reis had uitgenodigd. Alle meningen zijn, zoals altijd, die van de auteur.

Herfst in een paradijselijk eiland

Ik trek mijn jas om me heen terwijl we aan dek staan ​​en de zon zien ondergaan boven de bergen van Elba aan de horizon. De lucht is geschilderd in vlammend rode kleuren en de golven beuken tegen de zijkanten van de veerboot terwijl we richting de hoofdstad van het eiland, Portoferraio, varen. Wat een prachtig gezicht.

Het enige dat ik op voorhand over het eiland weet, is dat Napoleon hier ooit in ballingschap werd gestuurd. En dat is het.

De koele avondwind speelt met mijn haar en de omhelzing ervan zorgt ervoor dat velen zich terugtrekken terwijl de zon langzaam achter de bergen verdwijnt.

Ook al is het hier eind september een beetje fris, ik heb een grote glimlach op mijn gezicht. Het is geweldig om weer binnen te zijn Italiaans, en ik heb het gemist. Heel veel zelfs.

De meeste van mijn herinneringen aan het laarzenland zijn van zomervakanties met mijn gezin, en dat begint inmiddels lang geleden te zijn. Met mij stevig ingeklemd tussen mijn twee broers en zussen en de roedel op de achterbank, reden mijn ouders ons tussen de grote steden en dorpen van Italië, door de bergen, langs de kusten en andere keren rond de middle of nowhere. 

Ze wisten ons de vele facetten van het land, zijn charme, cultuur en rijke geschiedenis te laten zien, en hoewel ik het destijds misschien niet echt op prijs stelde, heeft het zijn stempel op mij gedrukt. 

Hier bedoel ik niet alleen de reislust die waarschijnlijk in de aderen van mijn familie stroomt. Ik bedoel eerder een voorliefde voor de plek waar ik de komende drie dagen zal zijn: de stad Capo Sant Andrea het eiland Elba, dat voor de kust ligt Toscane. 

Want als het me doet denken aan enkele van de andere mooie plekken die ik eerder in Italië heb bezocht, kan ik onmogelijk teleurgesteld zijn. En ik moet beloven dat ik niet ben gebleven.

Capo Sant Andrea – een onontdekte oase op Elba

Tegen de tijd dat de veerboot op Elba aanmeert, is het donker geworden. We moeten een uur rijden om bij Capo Sant Andrea te komen. Iedereen is een beetje stil als de auto de scherpe bochten maakt terwijl wij over de bochtige bergwegen rijden. Buiten de ramen is alles zwart. Het zijn tot nu toe alleen de bewegingen van de auto die mij een idee geven van het landschap van het eiland. 

De volgende dag zit ik op het terras van het hotel en ontbijt ik met uitzicht over de baai van Capo Sant Andrea. Mijn blik volgt in de verte een witte zeilboot, die ik slaperig observeer terwijl de gastvrouw koffie komt brengen. 

"Buongiorno signora", zegt ze glimlachend met een twinkeling in haar donkere ogen. Goedemorgen, antwoord ik terug in het Italiaans, terwijl ik het dampende potje met levenselixer in ontvangst neem. Om mij heen zitten echtparen van middelbare en oudere leeftijd, genietend van vers fruit, yoghurt en wat gebakjes van het eenvoudige ontbijtbuffet. Sommigen praten zachtjes, terwijl anderen tijd nodig hebben om wakker te worden.

Wat is het hier stil, denk ik. Als iemand die dagelijks zijn dagelijkse wandeling maakt in Nørrebro in Kopenhagen, vervult deze stilte mij met een gevoel van vrede. Je krijgt al snel het gevoel dat het tempo in Capo Sant Andrea rustig is. Heel rustig.

Mogelijk heeft dit te maken met het feit dat wij het eiland buiten het hoogseizoen bezoeken. Of de toeristen hebben deze kleine oase gewoon nog niet gevonden.

Een authentieke ervaring

Later op de dag verplaatsen we ons door het kleine kustplaatsje, waar verschillende mensen zomerjurkjes, korte broeken, sandalen en badkleding dragen. Het weer is mild en warm en de temperatuur ligt hier eind september rond de 23-25 ​​graden. Voor mij is dit een ideale situatie, omdat je met de jaren een beetje overgevoelig kunt worden voor hitte. Veel mensen zullen dat waarschijnlijk wel herkennen.

Het kleine stadje ligt verspreid over een berghelling en opent zich rond de baai. Langs de steile en kronkelige hoofdweg staan ​​huizen, restaurants en kleine hotels met een prachtig uitzicht over het donkerblauw Middellandse Zee. 

Het is moeilijk om je niet een beetje gebiologeerd te voelen door het landschap, en hoewel ik nog nooit op het populaire vakantie-eiland Capri ben geweest, heb ik het idee dat er overeenkomsten zijn. 

Maar het dringt al snel tot me door dat je niet naar Capo Sant Andrea komt om luxe te ervaren. Het is meer mijn indruk dat je een authentiek inzicht krijgt in het leven als Italiaanse eilandbewoner in een klein kustplaatsje waar slechts een paar honderd locals wonen.

Hier zijn geen grote gebaren, geen vijfsterrenhotels of dure Michelin-restaurants.

Aan de andere kant is het eten lokaal en draagt ​​het de stempel van de verbondenheid van de stad havet, de hotels zijn klein en charmant, terwijl de omgeving adembenemend mooi is. Ik moet toegeven dat dit recht naar mijn reishart gaat. 

Terwijl we in een weelderige tuin zitten omringd door citroenbomen, vertelt een van de lokale schrijvers over Elba. 

Jarenlang was het eiland een goudmijn voor de mijnbouw, waar ijzer en mineralen uit de ondergrond werden gehaald en naar het vasteland werden gevaren. Later werd de landbouw een groot deel van de exportbronnen van het eiland, omdat het klimaat ideaal bleek voor wijngaarden en olijfboomgaarden, waar de lokale bevolking en bezoekers tot op de dag van vandaag van genieten. 

De oudere heer zit met zijn armen over elkaar en ik zie dat zijn blik afstandelijk wordt terwijl hij praat. Het is alsof hij zichzelf een beetje wegdroomt in zijn verhalen, en je voelt hoeveel de plek voor hem betekent. 

Hij werd geboren in Capo Sant Andrea en heeft daar zijn hele leven gewoond. Hij legt uit dat veel van de huidige inwoners van de stad afstammelingen zijn van boeren die zich in de loop van de tijd langs de kusten hebben gevestigd en daar al generaties lang wonen. 

Het verbaast mij dan ook niet als Mauricio, onze touroperator, de oudere heer op de arm slaat en ons lachend vertelt dat hij eigenlijk de neef van de auteur is. 

Hoe geweldig is het, denk ik, glimlachend. En dat is precies het gevoel dat je krijgt in Capo Sant Andrea; een gevoel van saamhorigheid en een hechte gemeenschap waar mensen niet alleen iedereen kennen, maar velen ook daadwerkelijk verwant zijn. Dat is iets bijzonders.

Zonsondergang boven Elba

De zon begint zijn gouden middaglicht over Capo Sant Andrea te verspreiden, en ik zit op een strandstoel bij de kleine baai en kijk uit over het water. Het is lang geleden dat ik een zee zo’n mooie azuurblauwe kleur heb gezien.

Het water is zo helder dat je van grote afstand nog steeds kleine scholen vissen kunt zien die proberen te navigeren tussen een paar jongens die aan het zwemmen zijn. 

Op de pier zit een oudere man met een hengel. De groene plastic emmer zit bijna zonder vis, maar hij ziet er niet wanhopig uit en ook niet als iemand die ergens bij moet. Ik blijf even naar hem kijken voordat ik een pad zie dat achter de grote rots leidt. 

Nieuwsgierig – en met de verkeerde schoenen aan – loop ik langs de hoge rotswanden en kom aan de andere kant om. Tot mijn verbazing is er hier genoeg leven. 

Een grote hond komt mij tegemoet en plant zijn natte snuit op mijn camera voordat hij zijn baasje achtervolgt. Grinnikend en een beetje koortsachtig probeer ik het ergste hondensnot van de lens te vegen, want hier moeten foto's gemaakt worden. 

De grote granieten brokken waar ik tegenaan loop heten Lisce di Sant Andrea en zijn een verzamelpunt voor zonnebadende lokale bewoners en af ​​en toe een toerist. Hier genieten mensen van de laatste middagzon op handdoeken en dekens.

Anderen hebben hun vistuig uitgepakt en staan ​​naast elkaar de hengel uit te werpen in open zee.

Ik zie een jong meisje dat dichtbij genoeg probeert te komen havet in een dip, maar moet, tot grote opluchting van velen, opgeven. Zelfs op deze redelijk windstille dag beuken de golven hard tegen de rotsen.

Hoewel de zwemomstandigheden hier niet zo goed zijn als op andere plaatsen rond Capo Sant Andrea, begrijp ik nog steeds waarom velen de late namiddag op deze harde rotsen doorbrengen.

De zon gaat langzaam onder en het is een behoorlijk spectaculair gezicht om dit te zien met het geluid van de ruisende zee. 

Marciana – een charmant middeleeuws stadje

We maken een zachte bocht op de hoofdweg en plotseling klinkt er een schreeuw: "Stop de auto!"

Verward kijk ik om me heen. Eerst op pad om te kijken of we iemand gaan aanrijden. Vervolgens kijk ik naar mijn zijgenoot die lacht om de blik op mijn gezicht. Gelukkig blijkt dat we gewoon moeten stoppen om foto’s te maken.

De zon brandt langzaam door de wolken en werpt een zalig licht over Marciana aan de horizon. Het kleine middeleeuwse stadje ligt op de heuvel van Monte Capanne, op slechts 17 km van Capo Sant Andrea.

De gele en oranje gebouwen staan ​​in mooi contrast met de donkergroene omgeving, en als we de stad binnenrijden luiden de honderd jaar oude kerkklokken ons tegemoet.

Marciana is prachtig en het uitzicht over Elba is prachtig. De stad werd meer dan 1000 jaar geleden gesticht en heeft door de eeuwen heen van alles meegemaakt, van grote welvaart en veranderende heerschappijen tot talloze piratenaanvallen. Hoewel Marciana oud is, kreeg de stad pas in de Middeleeuwen echt vorm.

Overblijfselen uit deze tijd zijn nog steeds te vinden. De stad is een klein labyrint van prachtige huizen en smalle geplaveide straatjes en oude marktplaatsen uit die tijd. Rondom groeien nette bloemen en planten, wild of uit potten, die het straatbeeld een charmante uitstraling geven.

Tegenwoordig wonen hier zo'n 2000 mensen, en dat valt nauwelijks op als we rondlopen. Hier heerst een zeer rustige sfeer, ondanks het feit dat de stad kleine winkeltjes heeft trattoria's is geopend.

Hoewel ik best een paar uurtjes in Marciana had kunnen doorbrengen, trekken we verder richting de buitenwijken van de stad.

In de voetsporen van Napoleon

Vanaf hier gaan we richting het Madonna del Monte Heiligdom, een klein toevluchtsoord verborgen in de kastanjebossen van de berg. De kerk, gebouwd in de 1300e eeuw, werd bezocht door pelgrims en was een toevluchtsoord voor Napoleon Bonaparte zelf en zijn minnares voordat hij terugkeerde naar Frankrijk.

De route vereist een goed paar wandelschoenen, maar het uitzicht tijdens de wandeling is adembenemend. Terwijl we wandelen, kan ik niet anders dan een blik over het landschap werpen, ook al bestaat er gevaar voor struikelen. Zover het oog reikt zijn er zeeën, bossen, bergen en grillige rotsformaties die op dieren lijken.

De rondleiding duurt een paar uur en onze gids stopt op regelmatige tijdstippen om ons bessen te laten proeven, wilde tijm en kruiden te laten ruiken, terwijl hij over de natuur vertelt. Boven op een klif zie ik iets dat beweegt. Een berggeit kijkt ons verwonderd aan voordat hij verdwijnt en zijn dag voortzet.

We bereiken de hoofdweg, waar de route eindigt net voor de afdaling naar Capo Sant Andrea. Moe maar opgewekt werp ik mij kort daarna op het hotelbed en rust even uit voordat ik naar beneden ga om gefrituurde inktvis en tiramisu te proeven in het strandrestaurant.

In slechts een paar dagen heb ik een fantastische indruk gekregen van deze plek en ik twijfel er niet aan dat ik op een dag weer zal terugkeren naar Capo Sant Andrea en het paradijselijke eiland Elba van Napoleon.

Echt een goede reis naar Elba.